Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου
Δρομοκαΐτειο – Λέρος – Δαφνί
Ο ένας τοίχος μετά τον άλλο
Σχήμα: 17Χ24 • Σελίδες: 416 • Τιμή: 18 ευρώ • ISBN 978-618-5571-18-4
Ο όρος «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» είναι, ως προς το δίπολο των διαμετρικά αντίθετων σημασιών και περιεχομένων που εκφράζει, από τους πιο αμφιλεγόμενους. Έγινε ποτέ κάποια πραγματική μεταρρύθμιση του συστήματος των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, της κουλτούρας και της πρακτικής τους ή το αποτέλεσμα των περίπου 30 χρόνων συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων ήταν απλώς ένα νεοϊδρυματικό μόρφωμα, που αναπαρήγαγε αμετάβλητη τη λειτουργία του παραδοσιακού ψυχιατρικού κυκλώματος;
Σήμερα, το ποια ήταν η αλληλεπίδραση μιας έξωθεν επιβαλλόμενης «μεταρρύθμισης», με αφορμή το «πρόβλημα Λέρος», με τους στόχους, τα οράματα και τις πρακτικές όσων αναζητούσαν διαδρομές «πέρα και έξω» από το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα, μοιάζει για τους νέους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, αλλά και τους άμεσα ενδιαφερόμενους ανθρώπους με ψυχιατρική εμπειρία, καθώς και για όλη την κοινωνία, σαν να είναι εκτός της όποιας δυνατότητας τους να το δουν, ν’ ακουμπήσουν, να «πατήσουν» πάνω σ’ αυτή την εμπειρία –τις αναζητήσεις, τις δυσκολίες, τους ανεπίτευκτους στόχους της– ως υλικό αναστοχασμού για τη μορφή και τα περιεχόμενα μιας χειραφετητικής πρακτικής στον χώρο της ψυχικής υγείας, στο παρόν και στο μέλλον που έρχεται.
Περιγράφοντας το βίωμα της εξορίας του ως ενός αμετάκλητου διωγμού όσο πιο μακριά γίνεται, χωρίς ποτέ καμιά επιστροφή, ένας ασθενής στη Λέρο είπε κάποτε: «Δαφνί, Λέρος, Τουρκία». Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβολίζει και η διαδρομή από το Δρομοκαΐτειο, το οποίο είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της ιδρυματικής ψυχιατρικής, έως τη Λέρο, όπου για μια στιγμή χάραξε μια ακτίνα φωτός, ότι μια «άλλη», εναλλακτική ψυχιατρική είναι δυνατή, και από εκεί μέχρι το Δαφνί, στον άλλο πυλώνα της ιδρυματικής ψυχιατρικής, που μας προσγειώνει σε μια πραγματικότητα όπου τίποτα δεν είχε ουσιαστικά αλλάξει, πέραν ίσως από την εξωτερική εικόνα της ιδρυματικής καταστολής.
Ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε Ιατρική στο ΕΚΠΑ και ως ψυχίατρος, από το 1982, ήρθε σε επαφή με το κίνημα της εναλλακτικής ψυχιατρικής που ενέπνευσε ο Φράνκο Μπαζάλια στην Ιταλία.
Εργάστηκε διαδοχικά σε τρία ψυχιατρεία· στο Δρομοκαΐτειο (1986-1990),στο ΚΘ Λέρου (1990-1999) και στο ΨΝΑ (1999-2014) παίρνοντας πρωτοβουλίες για πρακτικές και προγράμματα ριζικής αποδόμησης και ξεπεράσματος των ιδρυματικών πρακτικών στην κατεύθυνση της Αποϊδρυματοποίησης.
Ανέπτυξε συνεχή και συστηματική δραστηριότητα για ένα εναλλακτικό κίνημα στην ψυχική υγεία, από κοινού με άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, οικογένειες, λειτουργούς ψυχικής υγείας, κοινωνικά κινήματα. Έχει δημοσιεύσει πολλά επιστημονικά άρθρα σε περιοδικά και σε συλλογικές εκδόσεις, ελληνικές (Υγεία, ασθένεια και κοινωνικός δεσμός, επιμ. Ν. Παπαχριστόπουλου και Κ. Σαμαρτζή, Opportuna, 2011, κ.ά.) αλλά και σε διεθνείς (Basaglia’s International Legacy, Oxford University Press, 2020· Beyond the walls/Oltre i muri. Deistitutionalization in European best practices in mental health, δίγλωσση έκδοση, Edizioni Alpha Beta, 2010, κ.ά.). Από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του Λέρος, μια ζωντανή αμφισβήτηση της κλασικής ψυχιατρικής (2016) και Ρωγμές, ρήγματα και αντιστάσεις στην κυρίαρχη ψυχιατρική (2019).
Filed under: Νέες εκδόσεις |
ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ 
(Συνέχεια σχόλιο μου)
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (Μέρος Α):
«Αποθήκη ψυχών» στο Δάφνη (‘under dogs’) … Μνημόνια ή κλείσιμο της στρόφιγγας της κεφαλαιοκρατικής χρηματο-πιστωτικής μηχανής ως μέσο εκβιασμού του ελληνικού λαού … «ευθανασία» … «ανθρώπινα δικαιώματα» και ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής Διαμαντούρου (‘top dog’)
Στις 4 Σεπτεμβρίου το βραδύ ο Πρόεδρος της Λαϊκής Ενότητας, κ. Λαφαζάνης, έσπευσε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στη Δάφνη εν προκειμένου να ενημερωθεί για την πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει σε μια από της πτέρυγες του και είχε εξελιχτεί σε τραγωδία που κόστιζε τη ζωή τριών και τον τραυματισμό πολλών άλλων ασθενών, των οποίων ένας ακόμα απεβίωσε λίγες μέρες μετά. Ο κ. Λαφαζάνης άκουσε την Διοίκηση του ΨΝΑ και τους αντιπροσώπους του νοσηλευτικού προσωπικού για το τραγικό συμβάν και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ την δική τους έκδοση για τα αίτια της τραγωδίας – την οποία κάποια μέσα χαρακτήριζαν ως «έγκλημα εκ προμελέτης» χωρίς ωστόσο να κατονομάζουν τον πραγματικά υπεύθυνο δράστη μολονότι δεν μπορούσαν να κρύψουν το γεγονός ότι ο θάνατος τον ασθενών οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι ήταν δεμένοι στα κρεβάτια τους χωρίς να μπορούν να κινηθούν και ότι ήταν παγιδευμένοι σε ειδικές αίθουσες επενδυμένες με εύφλεκτα υλικά και κλειδωμένες! – ο κ. Λαφαζάνης, λοιπόν, ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ να αναφέρεται στους απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των ασθενών: «Ελπίζω να κάνουμε περισσότερα πράγματα ως πολιτεία γι’ αυτές τις ψυχιατρικές κλινικές. Δεν είναι αποθήκες ανθρώπων και μουσειακά είδη που πρέπει να τα εγκαταλείψουμε, να τα κλείσουμε και να μην είμαστε σε θέση να προσφέρουμε τις κατάλληλες υπηρεσίες στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η στάση απέναντι στους ψυχικά πάσχοντες είναι δείγμα της ανθρωπιάς όλων μας».
Ως κύρια αιτία αυτής της τραγωδίας επικαλείται από τους εμπλεκόμενους η συστηματική υπο-χρηματοδότηση / κατεδάφιση των δημόσιων συστημάτων κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας με όλες τις συνέπειες που αυτή έχει επιφέρει: έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού λόγω της πρόωρης μαζικής συνταξιοδότησης νοσηλευτών, σύνδρομο ‘burn out’ των υπομενόντων εργαζομένων νοσηλευτών, εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας εύρεσης εναλλακτικών λύσεων νοσηλείας και στέγασης ψυχικών πασχόντων (ο αριθμός των οποίων συνεχώς αυξάνεται λόγω της καπιταλιστικής κρίσης). Τα μέτρα που επιβάλλονται στο ελληνικό κράτος στα πλαίσια μιας δήθεν δημοσιοοικονομικής προσαρμογής (μνημόνιο), όμως, κατά την γνώμη μου, δεν αρκούν να εξηγήσουν αυτήν την τραγωδία και, κυρίως, δεν επιτρέπεται να επικαλεστούν ως δικαιολογία για την συμπεριφορά των ιατρών και εργαζομένων νοσηλευτών απέναντι στους συνανθρώπους τους, τους ασθενούς, τους ‘underdogs’ κατ’ εξοχήν (σύμφωνα με την ορολογία των θεωρητικών απολογητών των μέτρων αυτών ως αναγκαίο κακό για να ιατρέψει τις ελλείψεις της δήθεν κοινωνικοπολιτικής και κοινωνικοπολιτιστικής υστέρησης της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες κυρίως της Βόρειας Ευρώπης).
Το ‘κατ’ εξοχήν’ αναφέρεται στο γεγονός ότι στους εργαζόμενους, τουλάχιστον, αναγνωρίζονται ακόμα, έστω και τυπικά, κάποια δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της οργάνωσης σε συνδικάτα, της διαπραγμάτευσης της τιμής της εργατικής τους δύναμης, της απεργίας κλπ., απεναντίας ο ασθενής στερείται όλων των δικαιωμάτων του από τη στιγμή που μπαίνει/εισάγεται σε μια κλινική και υποβάλλεται στην ιατρική διαδικασία. Και δεν επιτρέπεται να επικαλεστούν τα ‘μέτρα’ του λεγόμενου μνημονίου ως δικαιολογία όταν, βεβαίως με την κύρια και αποκλειστική ευθύνη των ‘θεραπόντων’ ιατρών, οι ασθενείς υποβάλλονται σε συνθήκες κράτησης όπως το δέσιμο τους μέρα νύχτα στο κρεβάτι και μάλιστα επί μηνών, την σωματική και χημική καταστολή τους μέσω ζουρλομανδύα, και, γενικά, όταν εγκαταλείπονται στην μοίρα τους με αποτέλεσμα να μαραίνονται οδηγούμενοι προς τον αργό θάνατο.
Εν προκειμένω, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 9 Σεπτεμβρίου 2015, δηλαδή 5 μέρες μετά το συμβάν, δεν βρήκε ούτε μια λέξη καταδίκης σχετικά με τις συνθήκες κράτησης των ασθενών ή των πρακτικών στις οποίες υποβάλλονται οι ασθενείς στο ΨΝΑ της Δάφνης, στην καρδιά του Κράτος, με ευθύνη των συναδέλφων ψυχίατρων. Συνθήκες κράτησης που, παρεμπίπτοντος, συνηθίζεται να εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες και δεν διαφέρουν καθόλου από εκείνες που κράτησαν στην «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου» στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είχαν προκαλέσει την Πανευρωπαϊκή κατακραυγή.
Καταδικαστέα είναι επίσης το επιχείρημα της Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρία (Ε.Ψ.Ε.) να επηρεάζει ή ακόμα και να καθορίσει προκαταβολικά το αποτέλεσμα της ΕΔΕ που διατάχτηκε από το Υπουργείο Υγείας για τα αίτια της τραγωδίας παρέχοντας κάλυψη στους υπεύθυνους ιατρούς του ΨΝΑ της Δάφνης. Στην ανακοίνωση της από 08/09/2015 γράφει: «Έχει καταγγελθεί επανειλημμένα η καθήλωση (περιορισμός επί κλίνης) ανήσυχων ασθενών. Η απλή φραστική καταδίκη ενός μέτρου στερητικού της ελευθερίας και της θεραπευτικής λογικής, όταν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση βίαιων ασθενών κινείται στα όρια της υποκρισίας. Ο αναγκαίος περιορισμός αυτών των ασθενών για να υπακούει στη θεραπευτική λογική οφείλει να ακολουθεί αυστηρά καθορισμένους κανόνες (πρωτόκολλα περιορισμού).»
Η Ε.Ψ.Ε. δείχνει με αυτήν την ανακοίνωση ότι υιοθετεί ακόμα σήμερα πλήρως την κατευθυντήρια αρχή του Benjamin Rush (1746-1830), ένας από τους ιδρυτές των ΗΠΑ και της αμερικανικής ψυχιατρικής: «Ο τρόμος ενεργεί δυναμικά στο ανθρώπινο σώμα, με την μεσολάβηση του νου, και θα πρέπει να χρησιμοποιείται στην θεραπεία της τρέλας». Ο Benjamin Rush υποστηριζόταν και ασκούσε τον τρόμο ως μέσον θεραπείας,. Είναι ο ‘εφευρέτης του ζουρλομανδύα (strain-jacket), της περιοριστικής καρέκλας με ένα περίβλημα αισθητηριακής στέρησης γύρο από το κεφάλι (‘tranquilizer chair’) και του ‘φόβου του θανάτου’ στους οποίους υπέβαλλε μεγάλο πλήθος έγκλειστων στα αμερικάνικα φρενοκομεία στον 19το αιώνα. Μάλιστα δεν δίστασε να κλείσει τον ίδιο του τον γιο στο φρενοκομείο που διεύθυνε, όταν δεν ακολούθησε το ‘υπόδειγμα’ του πατέρα του και να τον κρατήσει εκεί εγκλεισμένος επί χρόνια μέχρι την ημέρα που πέθανε.
Πρέπει όμως να αναφερθώ και στην στάση των εργαζομένων νοσηλευτών. Οι δηλώσεις τους μετά από την τραγωδία μοιάζουν περισσότερα με ένα ανακοινωθέν πολέμου παρά με μια νοσηλευτική αναφορά (‘nursing report’). Ο Νίκος Παναγούλης, Πρόεδρος του Σωματείου των εργαζομένων της ΨΚΑ της Δάφνης δήλωσε στις 9/9/2015 σε μια πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ: «Μιλάμε για νοσηλευτές κάτω από τα όρια ασφαλείας μέσα στην επικινδυνότητα», «Βάρδια του τρόμου», «Έχουμε περιστατικό νοσηλευτής να τον βρει στην πρωινή βάρδια νεκρό γιατί δεν υπήρχε κάποιος δίπλα του να τον προσφέρει έστω και πρώτες βοήθειες και πήγε το πρωί να του αλλάξει βάρδια η νοσηλεύτρια και τον βρήκε νεκρό», «Ξυλοδαρμοί νοσηλευτών από ασθενείς» «Με μαθηματική ακρίβεια θα έχουμε το επόμενο θύμα».
Δηλαδή ο εργαζόμενος νοσηλευτής και ο ασθενής αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλον ως εχθρός, ως επικίνδυνος για την ακεραιότητα της ζωής του άλλου. Εκ μέρους του νοσηλευτή συγχέεται ο ρόλος του νοσηλευτή με εκείνου του δεσμοφύλακα. Η ιατρική διάγνωση και ο στιγματισμός του αρρώστου ως ‘ψυχασθενής’ εμποδίσει στον νοσηλευτή να τον αντιλαμβάνεται ως ‘συνάνθρωπό’ του, και να αναγνωρίσει στις καταστάσεις/συνθήκες που τον έχουν οδηγήσει τον ασθενή – ηθελημένος ή μη – στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο το αποτέλεσμα του ταξικού προκαθορισμού του οικονομικοκοινωνικού διχασμού της καπιταλιστικής κοινωνίας της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Αντιθέτως, στην καλύτερη περίπτωση αντιλαμβάνεται αυτήν την κατάληξη του συνανθρώπου του ως προκαθορισμένο πεπρωμένο και ως αποτυχία εκείνου κατά των οποίων ο ίδιος (εργαζόμενος νοσηλευτής) πρέπει να προφυλάσσεται για να μην βρίσκεται, αργά ή γρήγορα, στην ίδια μοίρα και θέση. Αλλιώς θα συναδέλφωνε με τον ασθενή στον αγώνα για την άρση και την υπέρβαση αυτού του ταξικού διχασμού. Και η ‘αρρώστια’ του δεν θα τον άφηνε αδιάφορος. Εξάλλου, το σώμα του ασθενή συνιστά και το αλλοτριωμένο υλικό αντικείμενο της εργασίας του, δηλαδή της δικής του εκμετάλλευσης ως εργαζόμενος νοσηλευτής/δεσμοφύλακας. Άλλωστε είναι και ο ίδιος μέρος της ιατρονοσηλευτικής διαδικασίας απογύμνωσης, αποπροσωποποίησης και αποκτήνωσης, στην οποία υποβάλλεται ο ασθενής μόλις έχει περάσει το κατώφλι του νοσοκομείου. Να θυμηθούμε τι γράφει ο Μαρξ:
«Πρώτα – πρώτα στο ότι η εργασία είναι εξωτερική για τον εργάτη, δηλαδή δεν ανήκει στη βαθύτερη ύπαρξή του, ότι επομένως ο εργάτης δεν επιβεβαιώνει τον εαυτό του στην εργασία, αλλά αρνείται το εαυτό του, νιώθει μίζερος και καθόλου ευτυχισμένος, δεν αναπτύσσει ελεύθερα την πνευματική του και φυσική του ενεργητικότητα, αλλά απονεκρώνει τη σάρκα του και καταστρέφει το πνεύμα του. Έτσι, ο εργάτης βρίσκει τον εαυτό του μόνο έξω από την εργασία του. Την ώρα της εργασίας του αισθάνεται έξω από τον εαυτό του. Νιώθει άνετα όταν δε βρίσκεται στη δουλειά του και δε νιώθει άνετα όταν βρίσκεται στη δουλειά του. Έτσι η εργασία του δεν είναι εθελοντική, αλλά καταναγκαστική, είναι καταναγκαστική εργασία. Για το λόγο αυτό η εργασία δεν είναι ικανοποίηση μιας ανάγκης, αλλά ένα μέσο να ικανοποιήσει ανάγκες έξω από αυτήν. Ο αλλότριος χαρακτήρας της φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι μόλις πάψει να υπάρχει φυσικός ή άλλος εξαναγκασμός η εργασία αποφεύγεται σαν μάστιγα. Εξωτερική εργασία, εργασία στην οποία ο άνθρωπος αλλοτριώνει τον εαυτό του, είναι εργασία αυτοθυσίας, απονέκρωσης…»
Εάν καλοεξετάσουμε τα παραπάνω λόγια του Προέδρου του Σωματίου των Εργαζομένων της ΨΚΑ, δηλαδή τόσο τα λεγόμενα όσο και τις παραλείψεις, θα διαπιστώσουμε ότι αποσιωπά συνειδητά τις συνθήκες κράτησης των ασθενών, δηλ. το δέσιμο / ή καθήλωση τους στα κρεβάτια τους και τον εγκλεισμό τους μέρα νύχτα σε ειδικούς θαλάμους. Όμως έμμεσα, μπερδεύοντας τα λόγια του, ομολογεί και την συνενοχή των νοσηλευτών στο θάνατο ενός ασθενή: «Έχουμε περιστατικό νοσηλευτή να τον βρει στην πρωινή βάρδια νεκρό γιατί δεν υπήρχε κάποιος δίπλα του να τον προσφέρει έστω και πρώτες βοήθειες και πήγε το πρωί να του αλλάξει βάρδια η νοσηλεύτρια και τον βρήκε νεκρό».
Από τις περιγραφές των περιστάσεων της πυρκαγιάς με την τραγική κατάληξη εκ μέρους των δημοσιογράφων μπορεί να συμπεραίνει κανείς τι κρύβει αυτή η δήλωση αναφερόμενη στην συγκεκριμένη περίπτωση: τον ασθενή το βράδυ τον είχαν καθηλώσει στο κρεβάτι και κλειδώσει στο θάλαμο νοσηλείας καθώς και τους υπόλοιπους ασθενείς που μοιραζόταν με αυτόν το ίδιο θάλαμο, και το πρωί, όταν ξεκλείδωσαν την πόρτα τον βρήκαν νεκρό, όχι γιατί ΔΕΝ υπήρχε δίπλα του κάποιος να τον προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, ΑΛΛΑ, όπως ξέρουμε από το σχεδιασμό των θαλαμών, ότι ΥΠΗΡΧΑΝ τουλάχιστον 7 άλλοι ασθενείς μαζί του στον ίδιο θάλαμο, οι οποίοι ΟΜΩΣ δεν μπορούσαν να προσφέρουν την βοήθεια τους, ΕΠΕΙΔΗ τους είχαν και αυτούς καθηλωμένους στα κρεβάτια τους (βλ. και τις αναφορές των πυροσβεστών που έπρεπε να σπάσουν τα παράθυρα για να σώζουν τους καθηλωμένους και εγκλωβισμένους ασθενείς).
Γράφει ακόμα ο Μαρξ, αναφερόμενος στον εργάτη γενικά: «ο άνθρωπος (ο εργάτης) αισθάνεται πια ότι ενεργεί ελεύθερα, μόνο στις κτηνώδεις λειτουργίες του, δηλαδή να τρώει, να πίνει και να τεκνοποιεί, πολύ λίγο στο να στεγάζεται, να στολίζεται, κλπ. και ότι στις ανθρώπινες λειτουργίες δεν αισθάνεται πια παρά σαν ζώο. Το κτηνώδικο γίνεται ανθρώπινο και το ανθρώπινο γίνεται κτηνώδικο. Να τρώει, να πίνει, να τεκνοποιεί κλπ. είναι, βέβαια, επίσης λειτουργίες γνήσια ανθρώπινες. Αλλά όταν αποσπαστούν από άλλες πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας και μετατραπούν σε τελικούς και αποκλειστικούς σκοπούς, είναι ζωώδεις λειτουργίες.« (Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα). Και εάν αυτή η ανάλυση του Μαρξ ισχύει για τον εργάτη γενικά, πόσο μάλλον περισσότερα ισχύει για τον ασθενή, που συνιστά στην προκειμένη περίπτωση το αντικείμενο της εργασίας του νοσηλευτή/δεσμοφύλακα του.
Θα αποτελούσε έκπληξη εάν ο ασθενής υπό τέτοιες συνθήκες κράτησης/καθήλωσης ΔΕΝ θα αντιδρούσε ‘επιθετικά’. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία: Έχω δουλέψει στα νιάτα μου ως νοσηλευτής σε ένα γεροκομείο. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ σε όλη μου τη ζωή είναι το εξής: Πολλοί ηλικιωμένοι οι οποίοι βρισκόταν κλινήρεις λόγω εξασθένησης των λειτουργιών του οργανισμού τους, χρειαζόταν να βοηθηθούν στις καθημερινές τους ανάγκες (πλύσιμο, τουαλέτα, σίτιση, περίθαλψη των πληγών τους από κατάκλιση, κλπ.). Βρισκόμενοι σε ακινησία και σε κατάστασης ‘ανημποριάς’ το χέρι του νοσηλευτή υπήρξε ουσιαστικά το μοναδικό μέσον επικοινωνίας/επαφής του ηλικιωμένου ασθενή με τον ‘συνάνθρωπο’ που θα τον περιέθαλπε. Και όταν ο νοσηλευτής διεκπεραίωσε αυτήν την δουλειά περισσότερα ως ενοχλητική άσκηση αγγαρείας, κάποιους από τους ηλικιωμένους το αισθάνθηκαν και αντέδρασαν μερικές φορές δαγκώνοντας τον νοσηλευτή στο χέρι. Θυμάμαι μια παλιά ρίζα της γερμανικής γλώσσας, η οποία, με κάποιες παραλλαγές προσαρμοσμένες στις συνθήκες καθήλωσης/κράτησης στους οποίους υποβάλλονται οι ασθενείς στο ΨΝΑ της Δάφνης, έχει ως εξής: Είναι να απορεί κανείς γιατί το σκυλί (βλ. ‘underdog’), αντί να αρπάξει το δόλωμα, δεν δαγκώνει το χέρι εκείνου που του το προσφέρει!
(Συνέχεια σχόλιο μου)
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (Μέρος Β):
Θα πρέπει σε αυτό το σημείο, επομένως, να έγινε κατανοητός τι ακριβός ο εργαζόμενος (νοσηλευτής) και ο ασθενής έχουν κοινά και τι ακριβός, ταυτόχρονα, τους διαφοροποιεί. Στα δεδομένα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο και οι δύο βιώνουν, αν και χωριστά, ίσως την πιο ακραία μορφή αλλοτρίωσης: ο πρώτος στην μισθωτή του εργασία (σύγχυση ρόλων: νοσηλευτής εναντίον δεσμοφύλακας) και επειδή πιστεύει ότι πρέπει να προφυλαχθεί από την μοίρα του δευτέρου ως έχων διαγνωστεί από τους ιατρούς ως ‘ακαταλόγιστα’ άρρωστος άρα ‘επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους’, και ο δεύτερος, αφού προηγουμένως έχει απομακρυνθεί και αποκλειστεί από την διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής λόγω της αρρώστιας του, ως το αδρανές υλικό και το παθητικό αντικείμενο της μισθωτής εργασίας του πρώτου. Εξ άλλου έχει κριθεί/διαγνωστεί ως ‘ακαταλόγιστος’, δηλαδή ως απροσάρμοστος επειδή δεν συμμορφώνεται και ευθυγραμμίζεται στους κανόνες και τον ‘ορθολογισμό’ αυτής της καπιταλιστικής παραγωγής και της κοινωνικής αναπαραγωγής της.
Αυτό που τους χωρίζει όμως πραγματικά και όπου διαφοροποιούνται ουσιαστικά είναι η δυνατότητα αντίδρασης/αντίστασης που παρουσιάζεται στον καθένα χωριστά ως διέξοδος από τον αντίστοιχο εγκλωβισμό τους: Ο πρώτος, μη ικανοποιημένος με τις συνθήκες της μισθωτής εργασίας του, μπορεί να οργανώνεται (συνδικαλιστικά) με τους ομοίους του στον αγώνα για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας (να διεκδικήσει την αύξηση του μισθού, την εξασφάλιση της θέσης εργασίας, κλπ.). Αλλά τι μπορεί να κάνει ο δεύτερος, ο ασθενής, που βιώνει την αλλοτρίωση του με τριπλάσιο τρόπο: α) ως έχον αποκλειστεί από την διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής, β) ως μεμονωμένο και – μέσω της διαδικασίας ιατρικής διάγνωσης –ακόμα και ως προς τους ομοίους του απομονωμένο άτομο, και γ) ως αδρανές υλικό και παθητικό αντικείμενο της μισθωτής εργασίας του νοσηλευτή/δεσμοφύλακα του? Ως άρρωστος στερήθηκε όλων των δικαιωμάτων του, και ως αντικείμενο της ιατρικής διαδικασίας διάγνωσης δεν μπορεί να βλέπει τον άλλο ασθενή που έχει υποστεί την ίδια διαδικασία σαν όμοιο του. Μια διαδικασία η οποία, αγνοώντας τις ατομικές του ιδιαιτερότητες, τον ‘έχωσε’ εντελώς αυθαίρετα σε μια κατηγορία νόσων, στην οποία ναι μεν έχουν χωθεί και άλλα άτομα σαν και αυτός, αλλά με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, πράγμα που τους επιτρέπει να ταυτίζονται – υπό το ιατρικό βλέμμα – μόνο ως προς την ιατρό-διαγνωστική κατηγορία στην οποία έχουν ‘χωθεί’, αλλά όχι να βλέπουν ο ένας τον άλλο σαν όμοιο τους. Ξέρει ότι εάν δεν συμμορφώνεται με τις ιατρικές ενδείξεις για την ‘θεραπεία’ του, η οποία του επιβάλλονται με τον ένα ή τον άλλο βίαιο τρόπο από τον εργαζόμενο νοσηλευτή εκτελεστικό όργανο του ‘θεράπον ιατρού’ («Θεραπεία ίσον Τρομοκρατία», βλ. Benjamin Rush), θα υποστεί την θεσμοποιημένη αγωνία για την ζωή του, η οποία δεν του αφήνει καμία επιλογή παρά να αγωνίζεται για την ίδια του την ζωή.
Η δυνατότητα αντίδρασης/αντίστασης των δυο, επομένως, υφίσταται ακριβώς στην αντιφατική σχέση μεταξύ των δυο ορών αυτού του εννοιολογικού ζευγαριού: αγώνας εναντία αγωνία. Ενώ ο αγώνας του εργάτη (εργαζόμενου νοσηλευτή/δεσμοφύλακα), ακόμα και ως ταξικός αγώνας, αποσκοπεί στην επίτευξη επιμέρους στόχων (αύξηση του μισθού, διατήρηση της θέσης εργασίας, κλπ.), ο αγώνας του ασθενή δεν μπορεί παρά να έχει άλλο στόχο από την ίδια του τη ζωή, είναι δηλαδή αγώνας ζωής και θανάτου, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε συνθήκες θεσμοποιημένης αγωνίας όπως τις περιγράψαμε παραπάνω. ‘Όποιος υφίσταται αγωνία δεν έχει επιλογές’.
Είναι λοιπόν ολοφάνερος ότι η ‘σχέση’ μεταξύ του ασθενή και του εργαζόμενου νοσηλευτή / δεσμοφύλακα / ‘θεράποντα ιατρού’ του χαρακτηρίζεται από ακραία εχθρότητα και μίσος. Καταθέτοντας τις εμπειρίες του στον αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα του αλγερινού λαού κατά της αποικιακής δύναμης, τη Γαλλία, ο Frantz Fanon, στο βιβλίου του «Της Γης οι Κολασμένοι», περιγράφει τους βασανισμούς που διέπραξαν οι Γάλλοι στρατιώτες επισημαίνοντας το εξής: «Και είναι ακριβώς αυτή η εκμηδενίσθεισα σιωπή οι οποία εκμηδενίσει τον βασανιστή! Συναντάμε εδώ, λέω, ένα πολύ αρχαίο νόμο ο ποίος απαγορεύει σε κάθε πλευρά να παραμείνει αδιάφορη … όταν ο άνθρωπος ταυτόχρονα διεκδικεί και υπερασπίζεται την απεριόριστη ανθρωπιά του». Ο Fanon παρατήρησε ότι ακόμα και ο βασανιστής επιθυμεί να αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστής εκ μέρους του θύματος των βασανιστηρίων στους οποίους υποβάλλεται από τον βασανιστή του. 150 χρόνια πριν από τον Fanon, ο Hegel έχει περιγράφει αυτήν την επιθυμία για την αμοιβαία αναγνώριση και τον αμοιβαίο σεβασμό ως μια πάλη για τη ζωή ή τον θάνατο και ως θεμελιώδης νόμος κάθε ανθρώπινης συνύπαρξης.
Και εάν κρίνει κανείς τους αγώνες που διαδραματίζονται στον χώρο της υγείας, ακόμα και υπό συνθήκες λιτότητας όπως εκείνες που επιβάλλονται από τα μνημόνια, αυτή η ουσιαστική διαφορά φανερώνεται όλο και περισσότερα. Οι εργαζόμενοι αυτού του χώρου και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τους, μολονότι αναφέρονται στην ενότητα όλων των εμπλεκομένων (ιατρών, νοσηλευτών, συγγενών και ασθενών), δεν μπορούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι ο αγώνας τους, εφ’ όσον επικαλείται λεκτικά τα συμφέροντα των ασθενών και των συγγενών τους, περισσότερα ομοιάζει με την υπεράσπιση των δικών τους επιμέρους συμφερόντων παρά με την αμφισβήτηση των πρακτικών υποδούλωσης των ασθενών. Ο αγώνας τους διεξάγεται στο όνομα του ασθενή αλλά δίχως τον ασθενή. Και μάλιστα, στις περισσότερες φορές, χρησιμοποιώντας τους ασθενούς ως άλλοθι για τα επιμέρους συμφέροντα των διάφορων ομάδων αυτών.
Σε αυτό το σημείο δεν θα ήθελα να παραλείψω να αναφερθώ στο εξής καταπληκτικό γεγονός: ακούγονται αρκετές φωνές οι οποίες καλωσορίζουν το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων, και την κατάρρευση του ΕΣΥ γενικά, ως αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής. Απεναντίας οι διάφορες εμπλεκόμενες ομάδες προσποιούνται ότι στην προ-μνημονιακή περίοδο στο χώρο της ψυχιατρικής περίθαλψης, και στα ελληνικά νοσοκομεία γενικά, όσο αυτός ο χώρος και έπασχε από τα κακά της διαφθοράς και άλλων διαρθρωτικών ελλειμμάτων (‘φακελάκια’ στους ιατρούς και τους νοσοκόμους, ‘ράντζα’ στους διαδρόμους, λίστες αναμονής, κλπ.), τα πάντα δούλευαν μια χαρά: η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είχε δρομολογηθεί, εξειδικευμένο προσωπικό (‘επαγγελματίες ψυχικής υγείας’, όπως ψυχολόγοι όλων των ειδικοτήτων, ψυχοθεραπευτές, κοινωνικοί λειτουργεί, ακόμα και δραματοθεραπευτές και χοροθεραπευτές, και, φυσικά, νοσηλευτές για την ‘επάνδρωση’ των ‘ξενώνων’, ‘οικοτροφείων’ και άλλων εξωνοσοκομειακών στεγαστικών δομών στις οποίες οι ψυχασθενείς μετακινήθηκαν) υπήρχε, στα γενικά νοσοκομεία χειρουργικές παρεμβάσεις γινόταν, ο τεχνολογικός τους εξοπλισμός (αξονικοί τομογράφοι, υπερηχογράφοι, ακτινολογικά συστήματα κλπ.) ανταποκρινόταν στα διεθνή στάνταρντ, η τροφοδότηση των νοσοκομείων και των φαρμακείων από την εγχώρια και εξωτερική φαρμακοβιομηχανία γινόταν με ικανοποιητικούς ρυθμούς, και πολλά άλλα ακόμα.
Όμως, εάν ήταν έτσι, γιατί ο κόσμος, επί σειρά ετών και πριν ακόμα από την κρίση και τα μνημόνια, όπως δείχνουν όλες οι στατιστικές μελέτες για την δαπάνη της υγείας στην Ελλάδα, ξόδεψε και συνεχίζει να ξοδέψει ακόμα σήμερα ένα σημαντικό ποσό των ετήσιων εισοδημάτων του σε ιδιωτικούς παρόχους εξωνοσοκομειακών υπηρεσιών μολονότι το κράτος συγχρόνως πλήρωσε και συνεχίσει να πληρώσει τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία και το φάρμακο, πράγμα που είναι γνωστό ως ‘το ελληνικό παράδοξο’? Μήπως ο κόσμος δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στο δημόσιο σύστημα ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης γενικότερα και, παραπλανημένος από τις διαφημιστικές εκστρατείες – οι οποίες σύμφωνα με τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς δαιμονοπποιώντας την αρρώστια επαινούν και εμπορεύονται την ‘υγεία’ ως το ‘υπέρτατο ποθημένο αγαθό’ – στρέφεται σε ιδιωτικούς τομείς της αγοράς της ‘υγείας’?! Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Στα νοσοκομεία, ανεξαρτήτως εάν είναι ιδιωτικά ή δημόσια, η πιθανότητα να πεθάνει κανείς πρόωρα εξ αιτίας της ιατρικής παρέμβασης ήταν και είναι μεγάλη, τόσο πριν από την μημονιακή περίοδος όσο και τώρα. Μάταια όμως θα ψάξει κανείς τις σχετικές στατιστικές μελέτες. Για τον απλούστατα λόγο ότι δεν υπάρχουν. Σίγουρα είναι και το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση κάνει την ζωή των εργαζομένων όλο και περισσότερα πιο ανυπόφορη, πράγμα που μεταφράζεται στην αυξανόμενη κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, οινοπνευματωδών ποτών και άλλων ουσιών που προάγουν την εξάρτηση.
Υπάρχουν, επομένως, υπεραρκετοί λόγοι να ψάξει κανείς γύρω του για εναλλακτικές λύσεις. Εναλλακτικές λύσεις που έχουν να κάνουν με πολιτικές υπέρ της αρρώστιας. Επειδή η αρρώστια είναι ένα πολιτικό ζήτημα. «’Όποιος κυβερνά το σύστημα υγείας, εξουσιάζει το λαό»’. Ποιος λοιπόν κυριαρχεί σύμφωνα με το Λένιν? Το ιατρικό σώμα. Είναι το ιατρικό σώμα από το οποίο απορρέει κάθε είδος πολιτικής εξουσίας. Όποιος κάνει χρήση αυτής της αναφοράς του Λένιν, συνήθως είναι ιατρός και την χρησιμοποιεί ως επιχείρημα ενάντια ‘στον Κομμουνισμό’ και υπέρ ‘του καλού των ασθενών του’. Είναι όμως γεγονός ότι ούτε ο Λένιν ούτε κανείς άλλος δεν εξουσίασε ποτέ τους ιατρούς, χωρίς να γίνει λόγος και για το σύστημα υγείας. Μοναδική εξαίρεση θα ήταν ο λαός, εάν κατείχε αυτήν την εξουσία. Μα ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, θα ακολουθούσε τα απόνερα του ιατρικού σώματος» (βλ. στο Διαδίκτυο: «Αριθμοί και υπεράριθμοι»).
Και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η κρίση έχει οδηγήσει σε πολλές πρωτοβουλίες για την αυτό-οργάνωση, αλληλεγγύη και δράση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Κατά την γνώμη μου αυτές οι πρωτοβουλίες μπορούν να μάθουν πολλά από την λαμπερή ιστορία ένας κινήματος αυτό-οργανωμένων ασθενών, το οποίο μέσα σε δυσμενέστατες συνθήκες κατάφερε όχι απλά να επιβιώσει αλλά και να πολλαπλασιαστεί σε ένα ελάχιστό χρονικό διάστημα από μια ομάδα των αρχικά 60 ατόμων σε 500 αυτό-οργανωμένους ασθενούς και να θέσει σε αμφισβήτηση ολόκληρά το σύστημα υγείας και την κεφαλαιοκρατική κερδοσκοπική του λογική, και όχι μόνο.
(Συνέχεια σχόλιο μου)
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (Μέρος Γ):
Αναφέρομαι στην ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ (SPK) στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στην δεκαετία του 1970. Επειδή η μάχες οι οποίες έδωσε από τότε και δίνει μέχρι και σήμερα ως ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ (PF) ενάντια τον Ιατροκαπιταλισμο, όπως αποκαλεί το σύγχρονο σύστημα εξουσίας εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τεκμηριώνεται μέσο από πλήθος βιβλίων και ντοκουμέντων στην πολύγλωσση (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, ελληνικά και άλλων γλωσσών) ιστοσελίδα του: http://www.spkpfh.de/index_greek.html θα περιοριστώ εδώ στο να αναφερθώ σε μερικά σημεία μόνο:
Η αρχική ομάδα ασθενών είχε οργανωθεί γύρω από τον Δρ. Wolfgang HUBER, ιατρός και από το 1964 αναπληρωτής διευθυντής της Ψυχιατρικής Πολυκλινικής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, καθώς και επιστημονικός βοηθός του τότε κατόχου της πανεπιστημιακής έδρας της ψυχιατρικής και διευθυντή της Ψυχιατρικής Κλινικής του ιδίου Πανεπιστημίου. Όπως αναφέρεται στην σχετική υπο-ιστοσελίδα http://www.spkpfh.de/Festschrift_Greek.html «ο Δρ. Huber πήρε στα σοβαρά την αξίωση του πανεπιστημίου, ως κοινωνική του αποστολή, να παράγει «επιστήμη για τον άνθρωπο». Χρησιμοποίησε ανεπιφύλακτα, χωρίς περιορισμό, όλες τις γνώσεις και τις ικανότητές του καθώς και τον υλικό εξοπλισμό της πανεπιστημιακής κλινικής για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ασθενών, οι οποίοι απευθυνόταν σ’ αυτόν. Με την ολική προσφορά του στην βάση κατάφερε να δημιουργήσει μια κατάσταση η οποία, από τη σκοπιά των ασθενών, αντιστοιχούσε στο ξεπέρασμα και στην κατάργηση του ρόλου τους ως υποκινούμενα από το σύστημα αντικείμενα [Aufhebung ihrer systembedingten Objektrolle]. Αυτή η επιστήμη υπέρ του αρρώστου καθιστούσε τους ασθενείς ικανούς να αντιμετωπίσουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης τους, δηλ. οι ασθενείς έπαψαν να χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα και ως σφαγεία για τις σταδιοδρομίες των ιατρών και για τα κερδοφόρα συμφέροντα των ερευνητών».
Εδώ, ενδεικτικά, αυτό που ακολουθούσε:
• Διοργάνωση συζητήσεων μεταξύ των ασθενών εντός της Κλινικής και παγκόσμια πρώτη συνέλευση των ασθενών. Είχαν προηγηθεί μεταξύ άλλων επιτόπιες έρευνες και ‘σφυγμομετρήσεις’ με ερωτηματολόγια από τους ασθενούς κατά των ιατρών και ο αντιπρύτανης της Ιατρικής Σχολής αναγκάζεται να υποβάλλει την παραίτηση του.
• Ένα από τους ιατρούς αποκαλούμενο «hearing» (δημόσια ακρόαση) μετατρέπεται από τους ασθενείς σε δικαστήριο εναντίον των ιατρών («Όχι, δεν πρόκειται για ‘round-table small talk’ όπως στην τηλεόραση. Όχι!» είπαν οι ασθενείς και απομάκρυναν καρέκλες και τραπέζια από την αίθουσα). Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη (με εκατοντάδες ενδιαφερόμενους) και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν παρόντα.
Οι δια του τρόπου αυτού απελευθερωμένοι ασθενείς και ο ιατρός τους αναγκαστικά έπρεπε να έρχονται σε σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά συμφέροντα και με τους καταπιεστικούς μηχανισμούς όπως υφίστανται πραγματικά σε μια πανεπιστημιακή κλινική».
• Άμεση καταγγελία της σύμβασης εργασίας του Dr. HUBER, απαγόρευση της εισόδου σε όλους τους χώρους της κλινικής για τον ίδιο και για τους ασθενείς, περιμετρική ζώνη απαγόρευσης γύρω από τα κτίρια της πανεπιστημιακής κλινικής επί απειλής αστυνομικής παρέμβασης
• Παρακράτηση και στέρηση όλων των μέσων επιβίωσης (όπως το μπλόκο συνταγών φαρμάκων, το κόψιμο μισθών στους φορείς των κοινωνικών και ιατρικών λειτουργιών),
• Δυσφήμιση και το πογκρόμ που εξαπέλυσε η τάξη των ιατρών ενάντια στους ασθενούς στα τοπικά και στα πανεθνικά ΜΜΕ (τηλεφωνική απειλή εναντίον της ζωής του Dr. HUBER)
• Ο Dr. HUBER και το Patientenkollektiv κάνουν κατάληψη του γραφείου του Διευθυντή Διοίκησης των Πανεπιστημιακών Κλινικών και αρχίζουν απεργία πείνας (για τις σχετικές λεπτομέρειες βλ. μεταξύ άλλων Trevor Blake (USA), SPK-Krankheit im Recht, Vol. I, London 1995, ειδικά τις σελίδες 25 – 27).
Αποτέλεσμα: Ένας «συμβιβασμός». Σκοπός ήταν να εγγυηθούν οι θεσμικές προϋποθέσεις για τη συνέχιση της εργασίας του SPK(H) στους χώρους του Πανεπιστημίου στην Rohrbacher Strasse 12, συμπεριλαμβανομένης και της τακτικής οικονομικής βοήθειας και της δωρεάν φαρμακευτικής περίθαλψης.
Με την εκ των πραγμάτων θεσμοποίησή του, σαν ομάδα εργασίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, το SOZIALISTISCHES PATIENTENKOLLEKTIV πέτυχε να αποσπάσει τη δήλωση-διαπίστωση από το σύνολο του πανεπιστημίου, δια του αντιπροσώπου του, του πρύτανη, ότι η Ιατρική Σχολή είναι αναρμόδια και ανίκανη να αναλάβει την περίθαλψη των ασθενών. Πέτυχε δε να εξαναγκάσει την Ιατρική Σχολή σε δημόσια ομολογία για την αποτυχία της.
• Πρώτο PATIENTEN-INFO (Πρώτη προκήρυξη ενημέρωσης των ασθενών): Το SPK(H) παίρνει θέση κατά της απαγόρευσης του SDS (Σοσιαλιστική Ένωση των Φοιτητών της Γερμανίας) και διευκρινίζει τη δική του θέση: «Να θάψουμε μια για πάντα τις φρούδες ελπίδες στην υγεία! … Δεν πρέπει να υπάρχει θεραπευτική ενέργεια η οποία δεν έχει προηγουμένως αποδειχθεί σαφώς και μονοσήμαντα ως επαναστατική ενέργεια».
• Κατάληψη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου από το SPK(H).
• Απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου να θεσμοποιήσει το SPK(H) ως πανεπιστημιακό θεσμό.
• Η Ιατρική Σχολή προσπαθεί να υπονομεύσει με όλα τα μέσα την απόφαση που νόμιμα είχε ληφθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου. Μεταξύ άλλων ο καθ. HΑΕFNER δηλώνει ότι «στο SPK(H) επικρατεί κυρίως μια νοοτροπία αιρέσεων ή νοοτροπία μεσαιωνικής σταυροφορίας, παρά τα επιτεύγματα της σύγχρονης ψυχιατρικής». Αποτέλεσμα της δημαγωγίας της Ιατρικής Σχολής στο σύνολο της: Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων του ομοσπονδιακού κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης, καθ. Wilhelm HAHN, ανακοινώνει ότι η σύμβαση μεταξύ του πανεπιστημίου και του SPK είναι «άκρως παράνομη».
• Βούλευμα του Υπουργού Παιδείας, καθ. Wilhelm HAHN, να εξοντωθεί το SPK.
• Απειλή επιδρομής της αστυνομίας. Ετοιμασία προληπτικών μέτρων και μερική εφαρμογή τους.
• “Teach-in” (ενημέρωση του κοινού) από το SPK(H) στην αίθουσα 13 του Πανεπιστημίου, που έχει γεμίσει ασφυκτικά (1200 άτομα).
• Μυστική σύσκεψη του Συγκλήτου.
Μετά από (απ)αίτηση της Ιατρικής Σχολής να αποσπασθεί το SPK(H) από το Πανεπιστήμιο, η Σύγκλητος αποφασίζει «ότι το SPK δεν είναι δυνατόν να γίνει θεσμός του πανεπιστημίου».
• PATIENTEN-INFO no. 35-36 … Αυτοκτονία = ανθρωποκτονία / Λιμοκτονία = ανθρωποκτονία (Suicide = Homicide / Starvation = Homicide),
που αναφέρεται στην ανθρωποκτονία μιας ασθενής του SPK(H) στις 8.4.71, στην οποία ο Τύπος, παραπληροφορώντας, είχε αναφερθεί ως ‘αυτοκτονία’.
• Παρέμβαση του SPK στη Διημερίδα της Ακαδημίας της Ευαγγελικής Εκκλησίας (Διαμαρτυρόμενοι) στην Arnoldshain: Οι σύνεδροι ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης του SPK(H). Εκατοντάδες σύνεδροι, προερχόμενοι από την Ευρώπη και από τις χώρες του λεγομένου ανατολικού μπλοκ, όχι μόνο ψήφισαν και υπέγραψαν ενάντια στην ιατρό-καπιταλιστική τάξη των ιατρών άλλα δώσανε και μια άκρως αρνητική απάντηση στους συνεργάτες της εχθρικής προς τους ασθενείς τάξης των ιατρών, συγκεκριμένα στον κύριο Υπουργό HAHN και στον κύριο Πρύτανη Πανεπιστημίου RENDTORFF, και οι δύο θεολόγοι του δόγματος των διαμαρτυρομένων και επομένως ομόθρησκοι των συνέδρων. Μετά το συνέδριο, μερικοί σύνεδροι αποστάτησαν και προσχώρησαν στο SPK όπου έμειναν μέχρι το τέλος. Κινητικότητα αιρέσεων, είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;
• Με κάποιο πρόσχημα διεξάγεται (χωρίς δικαστικό ένταλμα) κατ’ οίκον έρευνα στο σπίτι του Dr.HUBER. Στα πλαίσια μιας αστυνομικής επιχείρησης ‘σκούπα’ (Razzia) στις 25 και 26.6.71 συλλαμβάνονται 8 ασθενείς του SPK. Ο Dr.Wolfgang HUBER και άλλα δύο μέλη του SPK(H) κρατούνται παράνομα στα κρατητήρια της ασφάλειας. Ήδη την επόμενη μέρα ο Dr.HUBER θα αφεθεί ελεύτερος χωρίς κανένα περιοριστικό όρο, ενώ οι άλλοι δύο εκβιάζονται (χωρίς επιτυχία !) να καταθέσουν εναντίον του Dr.HUBER.
• Το SPK(H) διοργανώνει δύο δημόσιες διαδηλώσεις – ζυμώσεις (Agitationsveranstaltungen) και κατόπιν ζύμωση και διαδήλωση με συνθήματα μπροστά στις φυλακές. Ο HUBER είναι παρών.
Προκήρυξη: ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΕ ΟΠΛΟ !
• PATIENTEN-INFO no. 50 – ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΔΩ !!!
• Διαδήλωση – ζύμωση του SPK(H)
Στη Νέα Υόρκη φοιτητές οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας υπέρ του SPK.
• PATIENTEN-INFO no. 51 – Επί της διαλεκτικής μεταξύ της αρρώστιας και της φυλακής. «Να αρνηθείτε κάθε είδος ομολογίας ενώπιον των ιατροκρατούμενων διωκτικών αρχών! …» TAV (Totale Aussageverweigerung – Total Refusal of Collaboration) Απόλυτη άρνηση συνεργασίας ως κρατούμενοι στη φυλακή, ενώπιον των δικαστηρίων, των ιατρών και (ειδικά) των (γερμανικών) Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κλπ., πάντοτε και παντού.
• Αυτοδιάλυση του SPK(H) ως προληπτικό μέτρο προστασίας των ασθενών (στρατηγική υποχώρηση).
• Ίδρυση του Κέντρου Πληροφορίας του Κόκκινου Λαϊκού Πανεπιστημίου – IZRU [Informationszentrum Rote Volksuniversitaet] Σχέδιο και οργάνωση: Huber WD.
• Εντάλματα συλλήψεως εναντίον 11 ασθενών του SPK(H), κατ’ οίκον έρευνες σε σπίτια των ασθενών και συλλήψεις.
• Ξεκινάει η δίκη ενάντια στους ιατρούς Dres. Wolfgang και Ursel HUBER κ.α..
Teach-In περί της ‘δίκης’ του SPK(H), με τη συμμετοχή του καθ. BRUECKNER.
• Enquete (έρευνα) που διεξάγεται από ασθενείς προερχόμενους από όλη την Ευρώπη σε μια διεθνή συνάντηση της Διεθνής Ομάδας Πληροφορίας και Ανάκρισης περί της Δίκης εναντίον του SPK(H) που διοργανώθηκε από το IZRU με την υποστήριξη του J.P.Sartre και άλλων προσωπικοτήτων.
• Οι Dr. Wolfgang HUBER και Dr. Ursula HUBER καταδικάζονται ο καθένας σε 4 ½ χρόνια φυλάκιση. Δεν ήταν η μόνη καταδίκη ασθενών μελών του SPK(H). SPK(H): «Το κράτος και η κυβέρνησή του εκτίμησαν μέσω πολυάριθμων δικαστικών αποφάσεων και δικαιολογιών ειδικά το εύρημά μας ότι η επανάσταση είναι θεραπεία και αντίστοιχα η θεραπεία είναι επανάσταση και ότι αυτό δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, με συνολική φυλάκιση πάνω από 22 χρόνια».
Το SPK αυτό κάθ’ αυτό δεν καταδικάστηκε ποτέ, πολύ περισσότερο δεν απαγορεύτηκε.
• Η αδιάκοπη δράση του SPK/P-HUBER κατά τα έτη 1971 – 76 συνεχίζεται στη φυλακή. Έπειτα επεκτάθηκε σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις ηπείρους.
• Το ΜΕΤΩΠΟ ΑΣΘΕΝΩΝ (PATIENTENFRONT), ως συνέχεια του SPK(H) και ως επιστροφή στις ρίζες του SPK(H), ανακοινώνεται από το HUBER (SPK/PF) WD, Dr.med (στη φυλακή του Stammheim, σε κελί απομόνωσης [Einzelzelle]).
• Αρχίζουν τα βασανιστήρια της αναγκαστικής σίτισης του Dr. HUBER: επαναλαμβάνονται για 82 φορές μέσα σε 71 ημέρες. Λίγο αργότερα και η Dr.med.Ursel HUBER υποβάλλεται στα ίδια βασανιστήρια.
• 2000 σύνεδροι του Συνεδρίου των Ψυχαναλυτών που γίνεται στο Μιλάνο με θέμα «Σεξουαλικότητα και Πολιτική» εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στην απεργία πείνας των δύο αγωνιστών και απαιτούν την άμεση απελευθέρωση τους.
• Ανακοίνωση τύπου, υπογράφουν, μεταξύ άλλων, Jean-Paul SARTRE, Simone DE BEAUVOIR, Maitre DE FELICE, Mouvement d’action judiciaire, Robert CASTEL, Felix GUATTARI, David COOPER, Franco BASAGLIA, Mony ELKAIM, Roger GENTIS, Jean-Claude POLACK, Michel FOUCAULT και 74 μέλη του RESEAU INTERNATIONAL.
• Αποφυλακίζονται οι Dres. Wolfgang και Ursel HUBER. Αυτό που έμεινε είναι η ισόβια απαγόρευση της εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος. Αυτό και όχι μόνο, επειδή οι Dres. Wolfgang και Ursel HUBER δια μέσου του SPK(H) και του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΣΘΕΝΩΝ αφαίρεσαν (με τις ενέργειές τους), σε θεωρία και πράξη, από τους ιατρούς τη δικαιολογία της ύπαρξης τους, και επειδή συνεχίζουν να αρνούνται να συμμερίζονται με ιατρούς σαν τους MENGELEs του AUSCHWITZ και σαν τους HEYDEs του Τ 4, της ναζί-ευθανασίας ενάντια στους ασθενείς, έστω και μόνο την άδεια εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος.
Στην ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ (SPK) οι ασθενείς πήραν την τύχη στα χέρια τους, δεν άφησαν την αρρώστια του μεμονωμένο ασθενή να συνιστά το μεμονωμένο πρόβλημα του ίδιου του ασθενή αλλά το κοινωνικοποιήσανε στην συλλογικότητα, καταργώντας την σχέση ιατρό-ασθενή / αφέντη-δούλου, αντικαθιστώντας την ‘θεραπεία’ με την διαδικασία του αμοιβαίου ελέγχου των ασθενών μέσα σε ατομικές και ομαδικές ζυμώσεις (μέθοδος του διαλεκτικού υλισμού) και επιστημονικές κύκλους εργασίας επί της φιλοσοφίας (Χέγκελ), της κριτικής της πολιτικής οικονομίας (Μαρξ), της θρησκείας, της σεξουαλικότητας (Ράϊχ) κλπ.
(Συνέχεια σχόλιο μου)
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (Μέρος Δ):
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου SPK – Aus der Krankheit eine Waffe machen – υπό τον τίτλο SPK – Οι Ψυχασθενείς ενάντια στο Κεφάλαιο – Να μεταβάλλουμε την αρρώστια σε όπλο. Πολλά ελληνικά πανεπιστήμια το τηρούν στις βιβλιοθήκες τους και αναφέρεται σε κάθε εμπεριστατωμένη βιβλιογραφία πολλών διπλωματικών και διδακτορικών διατριβών. Το έχουν μελετήσει πολλές ομάδες ακτιβιστών στο χώρο της ψυχιατρικής (μεταρρύθμισης) χωρίς ωστόσο να ήταν σε θέση να μπορέσουν να εφαρμόζουν την θεωρία στην πράξη όπως φαίνεται να δείχνει η τραγωδία που διαδραματίστηκε στο ΨΝΑ της Δάφνης.
Ίσως να φταίει η διαχωριστική γραμμή η οποία, συχνά αθέλητος, έχει εγερθεί ανάμεσα των ασθενών και των συντρόφων ακτιβιστών και η οποία εμποδίσει των τελευταίων να ξεπερνάνε των ίδιο τον εαυτό τους σε σχέση με ο, τι έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν πρωτίστως ως ‘υγιής κανόνας’ για να (μην) ενωθούν με τους ασθενούς σε ένα κοινό μέτωπο (Λαϊκή Ενότητα) στον αγώνα για την μετατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.
Το μνημονίου έχει χαρακτηριστεί ως ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ του ελληνικού λαού. Και, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται απλά για ένα σχήμα λόγου. Ούτε δεν είναι τυχαία. Ειδικά εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα ευρωπαϊκά κράτη, που έχουν επιβάλλει τα μέτρα αυτά στην ελληνική κοινωνία, στις δικές τους κοινωνίες εκτελούν εδώ και χρόνια μια κοινωνική πολιτική εξόντωσης εναντίον σε ασθενείς, ηλικιωμένους, ακόμα και σε παιδιά που έχουν διαγνωστεί ότι πάσχουν από μια δήθεν ανίατη νόσο, και τούτο με την πρόφαση του κόστος για τα συστήματα πρόνοιας που οι ομάδες πληθυσμού αυτές θα προξενούσαν. Και ωραιοποιούν αυτή την πολιτική λιτότητας και εξόντωσης ακριβώς με αυτόν τον ευφημισμό Ευθανασία, δηλαδή ευπρεπή θανάτωση (βλ. Ολλανδία, Βέλγιο, και, απ ότι φαίνεται, η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία προστίθενται να ακολουθήσουν σ’ αυτήν την ολισθηρή κατήφορο).
Στο 2006 η ομάδα νομικής υποστήριξης KRANKHEIT IM RECHT (Δικαίωση μέσω της αρρώστιας – Μόνο η αρρώστια έχει δίκιο) της Σοσιαλιστικής Κοινότητας Ασθενών και του Μετώπου Ασθενών (SPK/PF) της Γερμανίας άσκησε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργο ζητώντας από το Δικαστήριο να αναλάβει πρωτοβουλίες για την κατάργηση εθνικών νόμων στα κράτη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως Ολλανδία, Βέλγιο, οι οποίοι επιτρέπουν την θανάτωση ατόμων με την πρόφαση της ευθανασίας.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανέθεσε στον τότε Διαμεσολαβητή, Νικηφόρος Διαμαντούρος, να προτείνει μέτρα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Ο τελευταίος, όμως, αποδείχτηκε να μην βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων και των υποχρεώσεων του που απορρέουν από την θέση και το αξίωμα που κατείχε. Αρχικά προσπάθησε να πείσει την δικηγόρο να εγκαταλείψει την προσφυγή της: ισχυρίστηκε ότι η μαζική εξόντωση ασθενών, ηλικιωμένων και παιδιών στην Ολλανδία και στο Βέλγιο εάν εκτελείται με την πρόφαση της Ευθανασίας και υπό την αιγίδα των ιατρών θα ήταν θέμα προσωπικής άποψης, δηλαδή το πώς βλέπει κανείς τις ‘πράξεις’ αυτές. Στην συνέχεια προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδράνεια του με την δικαιολογία ότι δεν υφίσταντο τα νομικά μέσα να επέμβει και ότι έχει τα χέρια του δεμένα. Όταν του αποδείχτηκε λεπτομερώς ότι η θέση και το αξίωμα που κατέχει ο Διαμεσολαβητής σε θέματα που αφορούν τον Ευρωπαίο πολίτη του παρέχουν όλες τις εξουσίες και τα νομοθετικά εργαλεία για να παρέμβει τόσο στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου όσο και το επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων των χώρων όπου η θανάτωση ασθενών εκτελείται σε καθημερινή βάση και σε μαζική κλίμακα, προσπάθησε να ξεφορτωθεί όλου του θέματος παραπέμποντας την δικαιούχα στην δυνατότητα να υποβάλλει μια έκθεση παραπόνων στην Ευρωπαϊκή Βουλή. Επειδή στην ετήσια πολυτελή αναφορά του Ευρωπαϊκού Διαμεσολαβητή Νικηφόρου Διαμαντούρου παραλείπεται σκοπίμως κάθε αναφορά στο θέμα αυτό παραπέμπω των αναγνώστη στην ιστοσελίδα όπου έχουν δημοσιευτεί (σε γερμανική και σε αγγλική γλώσσα) τόσο η προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όσο και οι απαντητικές επιστολές στον Ευρωπαϊκό Διαμεσολαβητή κ. Ν. Διαμαντοπούρος:
http://www.spkpfh.de/Europe_against_EuthaNAZIa.htm ,
http://www.spkpfh.de/Really_no_human_rights_in_Europe.htm ,
http://www.spkpfh.de/Denial_of_rights.htm .
Τα παραπάνω δείχνουν ότι το ‘θεωρητικό λούστρο’ τον ‘top dog’ (προνομιούχων) τύπου Διαμαντούρου έχει σκουριάσει πριν πολλού και να εκφράσω την ελπίδα ότι ο ψηφοφόρος δεν ξεγελιέται πλέον από κενολογίες και αερολογίες δήθεν ‘μεταρρυθμιστών’ και ‘εκσυγχρονιστών’ οι οποίοι έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους αλλά και με τις παραλείψεις τους ότι δεν διστάσουν να θυσιάσουν τους ‘under dog’ στον βωμό της κάθε είδους κερδοσκοπίας ελπίζοντας να παραμείνουν στις θέσεις τους ως ‘top dog’ της κοινωνίας που ακόμα τους τρέφει και τους αντέχει.
Hans Drager
ένα underdog
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟ (Εισαγωγή στο πάνω σχόλιο μου στην ΙΣΚΡΑ):
Ένα απαραίτητο συμπλήρωμα:
Ο κ. Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος, έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό στην Ελλάδα όταν, τον Σεπτέμβριο του 2013, ως διευθυντής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Δαφνί, κατήγγειλε ψυχίατρο συνάδελφό του για την έκδοση ιατρικών πιστοποιητικών σε μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, τα οποία χρειάζονταν για να αποκτήσουν άδειες οπλοφορίας.
Ο κ. Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου ήταν υπεύθυνος του ΨΝΑ Δαφνίου μέχρι το 1914, οπότε ήταν «τυχερός» που δεν ήταν πλέον υπεύθυνος όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο ΨΝΑ Δαφνίου τον Σεπτέμβριο του 2015, η οποία στοίχισε τη ζωή σε τρεις ασθενείς και τραυμάτισε αρκετούς άλλους λόγω των πρακτικών ιατρικών βασανιστηρίων που χρησιμοποιούνταν εκεί – δένοντας τους ασθενείς στα κρεβάτια τους για ώρες και εγκλωβίζοντάς τους πίσω από καγκελόπορτες σε » δωμάτια αρρώστιας» διακοσμημένα με εξαιρετικά εύφλεκτα υλικά.
Όπως είναι γνωστό, σε βάρος των υπηρετούντων γιατρών και νοσηλευτών του ΨΝΑ κινήθηκε ποινική δίωξη από την Εισαγγελία Πειραιά, η οποία τελικά έληξε, παρά τα σκανδαλώδη γεγονότα – προφανώς και με τη συνεργασία της Ψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, οι οποίοι ενέκριναν την πρακτική βασανιστηρίων του πολύωρου δεσίματος των ψυχιατρικών ασθενών στα κρεβάτια τους ως «ιατρό-θεραπευτικό μέτρο» – μετά από έξι και πλέον χρόνια κωλυσιεργίας από το δικαστήριο στις 9 Ιανουαρίου 2022, υιοθετώντας την παραπάνω ιατρική φόρμουλα, κατέληξε σε αθώωση όλων των γιατρών και νοσηλευτών που ευθύνονταν για το κάψιμο και το θάνατο των ασθενών [δεν γνωρίζω εάν ο κ. Μεγαλοοικονόμου είχε υψώσει δυνατά τη φωνή του ενάντια σε αυτή την επαίσχυντη ετυμηγορία, καθώς ήταν, άλλωστε, διευθυντής του ΨΝΑ για 14 χρόνια].
Υιοθετώντας τον στιγματισμό ως «αουτσάιντερ» [] που χρησιμοποιήθηκε σε ένα σχετικό άρθρο της ISKRA, είχα γράψει ένα κάπως μεγαλύτερο σχόλιο για αυτά τα επαίσχυντα γεγονότα, το οποίο δυστυχώς δημοσιεύτηκε μόνο από το Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων-Αχαρνών. Βλέπε: http://iatreioapa.blogspot.com/2015/09/24915-6.html#comment-form (Το ίδιο σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην προηγούμενη ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία, το ιστολόγιο της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, αλλά δεν είναι πλέον προσβάσιμο).
Όπως πολύ εύστοχα αναλύει το σχόλιό μου αυτό τα γεγονότα στην περίπτωση της καταστροφής από την πυρκαγιά στο ΨΝΑ και επισημαίνει επίσης την αδράνεια του τότε Ευρωπαίου Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαμαντούρου, και κυρίως διεξόδους από την ελληνική «μεταρρυθμιστική ψυχιατρική», εκπρόσωπος της οποίας είναι ο κ. Μεγαλοοικονόμου, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Σοσιαλιστικής Συλλογικότητας Ασθενών / Μετώπου Ασθενών, η οποία είναι επίσης γνωστή στην Ελλάδα, θα ήθελα να προσθέσω αυτό το κάπως μακροσκελές σχόλιο, ζητώντας από τον αναγνώστη υπομονή (παρεμπιπτόντως, η λέξη για την υπομονή – erdulden στα γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά προέρχεται από το λατινικό ρήμα «patire» = υποφέρω, ο «ασθενής» επομένως ο πάσχων).
Θα ήθελα να αναφέρω ότι η ΕΦΣΥΝ δημοσίευσε το σχόλιό μου ενάντια σε αυτό το βασανιστήριο σε άρθρο της 13ης Ιανουαρίου 2019 σχετικά με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων, η οποία επισκέφθηκε διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2018 και επέκρινε την πρακτική του δεσίματος των ασθενών στα κρεβάτια τους ως βασανιστήριο. Σε αυτό το άρθρο, ο κ. Μεγαλοοικονόμου και ο δικηγόρος για τα δικαιώματα των ασθενών Γιάννης Αλεξάκης ερωτήθηκαν επίσης για αυτή την ιατρική δοκιμασία. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε ότι οι πρακτικές βασανιστηρίων που περιγράφονται λεπτομερώς στο σχόλιό μου είναι «εύστοχες». Εδώ είναι ο σύνδεσμος για το σχόλιό μου: https://www.efsyn.gr/ellada/ygeia/179064_psyhika-astheneis-mia-zoi-kathilomenoi-sta-krebatia
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (βλ. παραπάνω):
(Συνέχεια σχόλιο μου)
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA (Μέρος Γ):
Αναφέρομαι στην ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ (SPK) στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στην δεκαετία του 1970. Επειδή η μάχες οι οποίες έδωσε από τότε και δίνει μέχρι και σήμερα ως ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ (PF) ενάντια τον Ιατροκαπιταλισμο, όπως αποκαλεί το σύγχρονο σύστημα εξουσίας εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τεκμηριώνεται μέσο από πλήθος βιβλίων και ντοκουμέντων στην πολύγλωσση (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, ελληνικά και άλλων γλωσσών) ιστοσελίδα του: http://www.spkpfh.de/index_greek.html θα περιοριστώ εδώ στο να αναφερθώ σε μερικά σημεία μόνο:
Η αρχική ομάδα ασθενών είχε οργανωθεί γύρω από τον Δρ. Wolfgang HUBER, ιατρός και από το 1964 αναπληρωτής διευθυντής της Ψυχιατρικής Πολυκλινικής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, καθώς και επιστημονικός βοηθός του τότε κατόχου της πανεπιστημιακής έδρας της ψυχιατρικής και διευθυντή της Ψυχιατρικής Κλινικής του ιδίου Πανεπιστημίου. Όπως αναφέρεται στην σχετική υπο-ιστοσελίδα http://www.spkpfh.de/Festschrift_Greek.html «ο Δρ. Huber πήρε στα σοβαρά την αξίωση του πανεπιστημίου, ως κοινωνική του αποστολή, να παράγει «επιστήμη για τον άνθρωπο». Χρησιμοποίησε ανεπιφύλακτα, χωρίς περιορισμό, όλες τις γνώσεις και τις ικανότητές του καθώς και τον υλικό εξοπλισμό της πανεπιστημιακής κλινικής για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ασθενών, οι οποίοι απευθυνόταν σ’ αυτόν. Με την ολική προσφορά του στην βάση κατάφερε να δημιουργήσει μια κατάσταση η οποία, από τη σκοπιά των ασθενών, αντιστοιχούσε στο ξεπέρασμα και στην κατάργηση του ρόλου τους ως υποκινούμενα από το σύστημα αντικείμενα [Aufhebung ihrer systembedingten Objektrolle]. Αυτή η επιστήμη υπέρ του αρρώστου καθιστούσε τους ασθενείς ικανούς να αντιμετωπίσουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης τους, δηλ. οι ασθενείς έπαψαν να χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα και ως σφαγεία για τις σταδιοδρομίες των ιατρών και για τα κερδοφόρα συμφέροντα των ερευνητών».
Εδώ, ενδεικτικά, αυτό που ακολουθούσε:
• Διοργάνωση συζητήσεων μεταξύ των ασθενών εντός της Κλινικής και παγκόσμια πρώτη συνέλευση των ασθενών. Είχαν προηγηθεί μεταξύ άλλων επιτόπιες έρευνες και ‘σφυγμομετρήσεις’ με ερωτηματολόγια από τους ασθενούς κατά των ιατρών και ο αντιπρύτανης της Ιατρικής Σχολής αναγκάζεται να υποβάλλει την παραίτηση του.
• Ένα από τους ιατρούς αποκαλούμενο «hearing» (δημόσια ακρόαση) μετατρέπεται από τους ασθενείς σε δικαστήριο εναντίον των ιατρών («Όχι, δεν πρόκειται για ‘round-table small talk’ όπως στην τηλεόραση. Όχι!» είπαν οι ασθενείς και απομάκρυναν καρέκλες και τραπέζια από την αίθουσα). Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη (με εκατοντάδες ενδιαφερόμενους) και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν παρόντα.
Οι δια του τρόπου αυτού απελευθερωμένοι ασθενείς και ο ιατρός τους αναγκαστικά έπρεπε να έρχονται σε σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά συμφέροντα και με τους καταπιεστικούς μηχανισμούς όπως υφίστανται πραγματικά σε μια πανεπιστημιακή κλινική».
• Άμεση καταγγελία της σύμβασης εργασίας του Dr. HUBER, απαγόρευση της εισόδου σε όλους τους χώρους της κλινικής για τον ίδιο και για τους ασθενείς, περιμετρική ζώνη απαγόρευσης γύρω από τα κτίρια της πανεπιστημιακής κλινικής επί απειλής αστυνομικής παρέμβασης
• Παρακράτηση και στέρηση όλων των μέσων επιβίωσης (όπως το μπλόκο συνταγών φαρμάκων, το κόψιμο μισθών στους φορείς των κοινωνικών και ιατρικών λειτουργιών),
• Δυσφήμιση και το πογκρόμ που εξαπέλυσε η τάξη των ιατρών ενάντια στους ασθενούς στα τοπικά και στα πανεθνικά ΜΜΕ (τηλεφωνική απειλή εναντίον της ζωής του Dr. HUBER)
• Ο Dr. HUBER και το Patientenkollektiv κάνουν κατάληψη του γραφείου του Διευθυντή Διοίκησης των Πανεπιστημιακών Κλινικών και αρχίζουν απεργία πείνας (για τις σχετικές λεπτομέρειες βλ. μεταξύ άλλων Trevor Blake (USA), SPK-Krankheit im Recht, Vol. I, London 1995, ειδικά τις σελίδες 25 – 27).
Αποτέλεσμα: Ένας «συμβιβασμός». Σκοπός ήταν να εγγυηθούν οι θεσμικές προϋποθέσεις για τη συνέχιση της εργασίας του SPK(H) στους χώρους του Πανεπιστημίου στην Rohrbacher Strasse 12, συμπεριλαμβανομένης και της τακτικής οικονομικής βοήθειας και της δωρεάν φαρμακευτικής περίθαλψης.
Με την εκ των πραγμάτων θεσμοποίησή του, σαν ομάδα εργασίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, το SOZIALISTISCHES PATIENTENKOLLEKTIV πέτυχε να αποσπάσει τη δήλωση-διαπίστωση από το σύνολο του πανεπιστημίου, δια του αντιπροσώπου του, του πρύτανη, ότι η Ιατρική Σχολή είναι αναρμόδια και ανίκανη να αναλάβει την περίθαλψη των ασθενών. Πέτυχε δε να εξαναγκάσει την Ιατρική Σχολή σε δημόσια ομολογία για την αποτυχία της.
• Πρώτο PATIENTEN-INFO (Πρώτη προκήρυξη ενημέρωσης των ασθενών): Το SPK(H) παίρνει θέση κατά της απαγόρευσης του SDS (Σοσιαλιστική Ένωση των Φοιτητών της Γερμανίας) και διευκρινίζει τη δική του θέση: «Να θάψουμε μια για πάντα τις φρούδες ελπίδες στην υγεία! … Δεν πρέπει να υπάρχει θεραπευτική ενέργεια η οποία δεν έχει προηγουμένως αποδειχθεί σαφώς και μονοσήμαντα ως επαναστατική ενέργεια».
• Κατάληψη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου από το SPK(H).
• Απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου να θεσμοποιήσει το SPK(H) ως πανεπιστημιακό θεσμό.
• Η Ιατρική Σχολή προσπαθεί να υπονομεύσει με όλα τα μέσα την απόφαση που νόμιμα είχε ληφθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου. Μεταξύ άλλων ο καθ. HΑΕFNER δηλώνει ότι «στο SPK(H) επικρατεί κυρίως μια νοοτροπία αιρέσεων ή νοοτροπία μεσαιωνικής σταυροφορίας, παρά τα επιτεύγματα της σύγχρονης ψυχιατρικής». Αποτέλεσμα της δημαγωγίας της Ιατρικής Σχολής στο σύνολο της: Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων του ομοσπονδιακού κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης, καθ. Wilhelm HAHN, ανακοινώνει ότι η σύμβαση μεταξύ του πανεπιστημίου και του SPK είναι «άκρως παράνομη».
• Βούλευμα του Υπουργού Παιδείας, καθ. Wilhelm HAHN, να εξοντωθεί το SPK.
• Απειλή επιδρομής της αστυνομίας. Ετοιμασία προληπτικών μέτρων και μερική εφαρμογή τους.
• “Teach-in” (ενημέρωση του κοινού) από το SPK(H) στην αίθουσα 13 του Πανεπιστημίου, που έχει γεμίσει ασφυκτικά (1200 άτομα).
• Μυστική σύσκεψη του Συγκλήτου.
Μετά από (απ)αίτηση της Ιατρικής Σχολής να αποσπασθεί το SPK(H) από το Πανεπιστήμιο, η Σύγκλητος αποφασίζει «ότι το SPK δεν είναι δυνατόν να γίνει θεσμός του πανεπιστημίου».
• PATIENTEN-INFO no. 35-36 … Αυτοκτονία = ανθρωποκτονία / Λιμοκτονία = ανθρωποκτονία (Suicide = Homicide / Starvation = Homicide),
που αναφέρεται στην ανθρωποκτονία μιας ασθενής του SPK(H) στις 8.4.71, στην οποία ο Τύπος, παραπληροφορώντας, είχε αναφερθεί ως ‘αυτοκτονία’.
• Παρέμβαση του SPK στη Διημερίδα της Ακαδημίας της Ευαγγελικής Εκκλησίας (Διαμαρτυρόμενοι) στην Arnoldshain: Οι σύνεδροι ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης του SPK(H). Εκατοντάδες σύνεδροι, προερχόμενοι από την Ευρώπη και από τις χώρες του λεγομένου ανατολικού μπλοκ, όχι μόνο ψήφισαν και υπέγραψαν ενάντια στην ιατρό-καπιταλιστική τάξη των ιατρών άλλα δώσανε και μια άκρως αρνητική απάντηση στους συνεργάτες της εχθρικής προς τους ασθενείς τάξης των ιατρών, συγκεκριμένα στον κύριο Υπουργό HAHN και στον κύριο Πρύτανη Πανεπιστημίου RENDTORFF, και οι δύο θεολόγοι του δόγματος των διαμαρτυρομένων και επομένως ομόθρησκοι των συνέδρων. Μετά το συνέδριο, μερικοί σύνεδροι αποστάτησαν και προσχώρησαν στο SPK όπου έμειναν μέχρι το τέλος. Κινητικότητα αιρέσεων, είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;
• Με κάποιο πρόσχημα διεξάγεται (χωρίς δικαστικό ένταλμα) κατ’ οίκον έρευνα στο σπίτι του Dr.HUBER. Στα πλαίσια μιας αστυνομικής επιχείρησης ‘σκούπα’ (Razzia) στις 25 και 26.6.71 συλλαμβάνονται 8 ασθενείς του SPK. Ο Dr.Wolfgang HUBER και άλλα δύο μέλη του SPK(H) κρατούνται παράνομα στα κρατητήρια της ασφάλειας. Ήδη την επόμενη μέρα ο Dr.HUBER θα αφεθεί ελεύτερος χωρίς κανένα περιοριστικό όρο, ενώ οι άλλοι δύο εκβιάζονται (χωρίς επιτυχία !) να καταθέσουν εναντίον του Dr.HUBER.
• Το SPK(H) διοργανώνει δύο δημόσιες διαδηλώσεις – ζυμώσεις (Agitationsveranstaltungen) και κατόπιν ζύμωση και διαδήλωση με συνθήματα μπροστά στις φυλακές. Ο HUBER είναι παρών.
Προκήρυξη: ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΕ ΟΠΛΟ !
• PATIENTEN-INFO no. 50 – ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΔΩ !!!
• Διαδήλωση – ζύμωση του SPK(H)
Στη Νέα Υόρκη φοιτητές οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας υπέρ του SPK.
• PATIENTEN-INFO no. 51 – Επί της διαλεκτικής μεταξύ της αρρώστιας και της φυλακής. «Να αρνηθείτε κάθε είδος ομολογίας ενώπιον των ιατροκρατούμενων διωκτικών αρχών! …» TAV (Totale Aussageverweigerung – Total Refusal of Collaboration) Απόλυτη άρνηση συνεργασίας ως κρατούμενοι στη φυλακή, ενώπιον των δικαστηρίων, των ιατρών και (ειδικά) των (γερμανικών) Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κλπ., πάντοτε και παντού.
• Αυτοδιάλυση του SPK(H) ως προληπτικό μέτρο προστασίας των ασθενών (στρατηγική υποχώρηση).
• Ίδρυση του Κέντρου Πληροφορίας του Κόκκινου Λαϊκού Πανεπιστημίου – IZRU [Informationszentrum Rote Volksuniversitaet] Σχέδιο και οργάνωση: Huber WD.
• Εντάλματα συλλήψεως εναντίον 11 ασθενών του SPK(H), κατ’ οίκον έρευνες σε σπίτια των ασθενών και συλλήψεις.
• Ξεκινάει η δίκη ενάντια στους ιατρούς Dres. Wolfgang και Ursel HUBER κ.α..
Teach-In περί της ‘δίκης’ του SPK(H), με τη συμμετοχή του καθ. BRUECKNER.
• Enquete (έρευνα) που διεξάγεται από ασθενείς προερχόμενους από όλη την Ευρώπη σε μια διεθνή συνάντηση της Διεθνής Ομάδας Πληροφορίας και Ανάκρισης περί της Δίκης εναντίον του SPK(H) που διοργανώθηκε από το IZRU με την υποστήριξη του J.P.Sartre και άλλων προσωπικοτήτων.
• Οι Dr. Wolfgang HUBER και Dr. Ursula HUBER καταδικάζονται ο καθένας σε 4 ½ χρόνια φυλάκιση. Δεν ήταν η μόνη καταδίκη ασθενών μελών του SPK(H). SPK(H): «Το κράτος και η κυβέρνησή του εκτίμησαν μέσω πολυάριθμων δικαστικών αποφάσεων και δικαιολογιών ειδικά το εύρημά μας ότι η επανάσταση είναι θεραπεία και αντίστοιχα η θεραπεία είναι επανάσταση και ότι αυτό δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, με συνολική φυλάκιση πάνω από 22 χρόνια».
Το SPK αυτό κάθ’ αυτό δεν καταδικάστηκε ποτέ, πολύ περισσότερο δεν απαγορεύτηκε.
• Η αδιάκοπη δράση του SPK/P-HUBER κατά τα έτη 1971 – 76 συνεχίζεται στη φυλακή. Έπειτα επεκτάθηκε σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις ηπείρους.
• Το ΜΕΤΩΠΟ ΑΣΘΕΝΩΝ (PATIENTENFRONT), ως συνέχεια του SPK(H) και ως επιστροφή στις ρίζες του SPK(H), ανακοινώνεται από το HUBER (SPK/PF) WD, Dr.med (στη φυλακή του Stammheim, σε κελί απομόνωσης [Einzelzelle]).
• Αρχίζουν τα βασανιστήρια της αναγκαστικής σίτισης του Dr. HUBER: επαναλαμβάνονται για 82 φορές μέσα σε 71 ημέρες. Λίγο αργότερα και η Dr.med.Ursel HUBER υποβάλλεται στα ίδια βασανιστήρια.
• 2000 σύνεδροι του Συνεδρίου των Ψυχαναλυτών που γίνεται στο Μιλάνο με θέμα «Σεξουαλικότητα και Πολιτική» εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στην απεργία πείνας των δύο αγωνιστών και απαιτούν την άμεση απελευθέρωση τους.
• Ανακοίνωση τύπου, υπογράφουν, μεταξύ άλλων, Jean-Paul SARTRE, Simone DE BEAUVOIR, Maitre DE FELICE, Mouvement d’action judiciaire, Robert CASTEL, Felix GUATTARI, David COOPER, Franco BASAGLIA, Mony ELKAIM, Roger GENTIS, Jean-Claude POLACK, Michel FOUCAULT και 74 μέλη του RESEAU INTERNATIONAL.
• Αποφυλακίζονται οι Dres. Wolfgang και Ursel HUBER. Αυτό που έμεινε είναι η ισόβια απαγόρευση της εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος. Αυτό και όχι μόνο, επειδή οι Dres. Wolfgang και Ursel HUBER δια μέσου του SPK(H) και του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΣΘΕΝΩΝ αφαίρεσαν (με τις ενέργειές τους), σε θεωρία και πράξη, από τους ιατρούς τη δικαιολογία της ύπαρξης τους, και επειδή συνεχίζουν να αρνούνται να συμμερίζονται με ιατρούς σαν τους MENGELEs του AUSCHWITZ και σαν τους HEYDEs του Τ 4, της ναζί-ευθανασίας ενάντια στους ασθενείς, έστω και μόνο την άδεια εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος.
Στην ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΣΘΕΝΩΝ (SPK) οι ασθενείς πήραν την τύχη στα χέρια τους, δεν άφησαν την αρρώστια του μεμονωμένο ασθενή να συνιστά το μεμονωμένο πρόβλημα του ίδιου του ασθενή αλλά το κοινωνικοποιήσανε στην συλλογικότητα, καταργώντας την σχέση ιατρό-ασθενή / αφέντη-δούλου, αντικαθιστώντας την ‘θεραπεία’ με την διαδικασία του αμοιβαίου ελέγχου των ασθενών μέσα σε ατομικές και ομαδικές ζυμώσεις (μέθοδος του διαλεκτικού υλισμού) και επιστημονικές κύκλους εργασίας επί της φιλοσοφίας (Χέγκελ), της κριτικής της πολιτικής οικονομίας (Μαρξ), της θρησκείας, της σεξουαλικότητας (Ράϊχ) κλπ.
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου SPK – Aus der Krankheit eine Waffe machen – υπό τον τίτλο SPK – Οι Ψυχασθενείς ενάντια στο Κεφάλαιο – Να μεταβάλλουμε την αρρώστια σε όπλο. Πολλά ελληνικά πανεπιστήμια το τηρούν στις βιβλιοθήκες τους και αναφέρεται σε κάθε εμπεριστατωμένη βιβλιογραφία πολλών διπλωματικών και διδακτορικών διατριβών. Το έχουν μελετήσει πολλές ομάδες ακτιβιστών στο χώρο της ψυχιατρικής (μεταρρύθμισης) χωρίς ωστόσο να ήταν σε θέση να μπορέσουν να εφαρμόζουν την θεωρία στην πράξη όπως φαίνεται να δείχνει η τραγωδία που διαδραματίστηκε στο ΨΝΑ της Δάφνης.
Ίσως να φταίει η διαχωριστική γραμμή η οποία, συχνά αθέλητος, έχει εγερθεί ανάμεσα των ασθενών και των συντρόφων ακτιβιστών και η οποία εμποδίσει των τελευταίων να ξεπερνάνε των ίδιο τον εαυτό τους σε σχέση με ο, τι έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν πρωτίστως ως ‘υγιής κανόνας’ για να (μην) ενωθούν με τους ασθενούς σε ένα κοινό μέτωπο (Λαϊκή Ενότητα) στον αγώνα για την μετατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.
Το μνημονίου έχει χαρακτηριστεί ως ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ του ελληνικού λαού. Και, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται απλά για ένα σχήμα λόγου. Ούτε δεν είναι τυχαία. Ειδικά εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα ευρωπαϊκά κράτη, που έχουν επιβάλλει τα μέτρα αυτά στην ελληνική κοινωνία, στις δικές τους κοινωνίες εκτελούν εδώ και χρόνια μια κοινωνική πολιτική εξόντωσης εναντίον σε ασθενείς, ηλικιωμένους, ακόμα και σε παιδιά που έχουν διαγνωστεί ότι πάσχουν από μια δήθεν ανίατη νόσο, και τούτο με την πρόφαση του κόστος για τα συστήματα πρόνοιας που οι ομάδες πληθυσμού αυτές θα προξενούσαν. Και ωραιοποιούν αυτή την πολιτική λιτότητας και εξόντωσης ακριβώς με αυτόν τον ευφημισμό Ευθανασία, δηλαδή ευπρεπή θανάτωση (βλ. Ολλανδία, Βέλγιο, και, απ ότι φαίνεται, η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία προστίθενται να ακολουθήσουν σ’ αυτήν την ολισθηρή κατήφορο).
Στο 2006 η ομάδα νομικής υποστήριξης KRANKHEIT IM RECHT (Δικαίωση μέσω της αρρώστιας – Μόνο η αρρώστια έχει δίκιο) της Σοσιαλιστικής Κοινότητας Ασθενών και του Μετώπου Ασθενών (SPK/PF) της Γερμανίας άσκησε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργο ζητώντας από το Δικαστήριο να αναλάβει πρωτοβουλίες για την κατάργηση εθνικών νόμων στα κράτη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως Ολλανδία, Βέλγιο, οι οποίοι επιτρέπουν την θανάτωση ατόμων με την πρόφαση της ευθανασίας.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανέθεσε στον τότε Διαμεσολαβητή, Νικηφόρος Διαμαντούρος, να προτείνει μέτρα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Ο τελευταίος, όμως, αποδείχτηκε να μην βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων και των υποχρεώσεων του που απορρέουν από την θέση και το αξίωμα που κατείχε. Αρχικά προσπάθησε να πείσει την δικηγόρο να εγκαταλείψει την προσφυγή της: ισχυρίστηκε ότι η μαζική εξόντωση ασθενών, ηλικιωμένων και παιδιών στην Ολλανδία και στο Βέλγιο εάν εκτελείται με την πρόφαση της Ευθανασίας και υπό την αιγίδα των ιατρών θα ήταν θέμα προσωπικής άποψης, δηλαδή το πώς βλέπει κανείς τις ‘πράξεις’ αυτές. Στην συνέχεια προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδράνεια του με την δικαιολογία ότι δεν υφίσταντο τα νομικά μέσα να επέμβει και ότι έχει τα χέρια του δεμένα. Όταν του αποδείχτηκε λεπτομερώς ότι η θέση και το αξίωμα που κατέχει ο Διαμεσολαβητής σε θέματα που αφορούν τον Ευρωπαίο πολίτη του παρέχουν όλες τις εξουσίες και τα νομοθετικά εργαλεία για να παρέμβει τόσο στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου όσο και το επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων των χώρων όπου η θανάτωση ασθενών εκτελείται σε καθημερινή βάση και σε μαζική κλίμακα, προσπάθησε να ξεφορτωθεί όλου του θέματος παραπέμποντας την δικαιούχα στην δυνατότητα να υποβάλλει μια έκθεση παραπόνων στην Ευρωπαϊκή Βουλή. Επειδή στην ετήσια πολυτελή αναφορά του Ευρωπαϊκού Διαμεσολαβητή Νικηφόρου Διαμαντούρου παραλείπεται σκοπίμως κάθε αναφορά στο θέμα αυτό παραπέμπω των αναγνώστη στην ιστοσελίδα όπου έχουν δημοσιευτεί (σε γερμανική και σε αγγλική γλώσσα) τόσο η προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όσο και οι απαντητικές επιστολές στον Ευρωπαϊκό Διαμεσολαβητή κ. Ν. Διαμαντοπούρος:
http://www.spkpfh.de/Europe_against_EuthaNAZIa.htm ,
http://www.spkpfh.de/Really_no_human_rights_in_Europe.htm ,
http://www.spkpfh.de/Denial_of_rights.htm .
Τα παραπάνω δείχνουν ότι το ‘θεωρητικό λούστρο’ τον ‘top dog’ (προνομιούχων) τύπου Διαμαντούρου έχει σκουριάσει πριν πολλού και να εκφράσω την ελπίδα ότι ο ψηφοφόρος δεν ξεγελιέται πλέον από κενολογίες και αερολογίες δήθεν ‘μεταρρυθμιστών’ και ‘εκσυγχρονιστών’ οι οποίοι έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους αλλά και με τις παραλείψεις τους ότι δεν διστάσουν να θυσιάσουν τους ‘under dog’ στον βωμό της κάθε είδους κερδοσκοπίας ελπίζοντας να παραμείνουν στις θέσεις τους ως ‘top dog’ της κοινωνίας που ακόμα τους τρέφει και τους αντέχει.
Hans Drager
ένα underdog
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ
Ένα απαραίτητο συμπλήρωμα:
Ο κ. Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος, έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό στην Ελλάδα όταν, τον Σεπτέμβριο του 2013, ως διευθυντής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Δαφνί, κατήγγειλε ψυχίατρο συνάδελφό του για την έκδοση ιατρικών πιστοποιητικών σε μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, τα οποία χρειάζονταν για να αποκτήσουν άδειες οπλοφορίας.
Ο κ. Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου ήταν υπεύθυνος του ΨΝΑ Δαφνίου μέχρι το 1914, οπότε ήταν «τυχερός» που δεν ήταν πλέον υπεύθυνος όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο ΨΝΑ Δαφνίου τον Σεπτέμβριο του 2015, η οποία στοίχισε τη ζωή σε τρεις ασθενείς και τραυμάτισε αρκετούς άλλους λόγω των πρακτικών ιατρικών βασανιστηρίων που χρησιμοποιούνταν εκεί – δένοντας τους ασθενείς στα κρεβάτια τους για ώρες και εγκλωβίζοντάς τους πίσω από καγκελόπορτες σε » δωμάτια αρρώστιας» διακοσμημένα με εξαιρετικά εύφλεκτα υλικά.
Όπως είναι γνωστό, σε βάρος των υπηρετούντων γιατρών και νοσηλευτών του ΨΝΑ κινήθηκε ποινική δίωξη από την Εισαγγελία Πειραιά, η οποία τελικά έληξε, παρά τα σκανδαλώδη γεγονότα – προφανώς και με τη συνεργασία της Ψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, οι οποίοι ενέκριναν την πρακτική βασανιστηρίων του πολύωρου δεσίματος των ψυχιατρικών ασθενών στα κρεβάτια τους ως «ιατρό-θεραπευτικό μέτρο» – μετά από έξι και πλέον χρόνια κωλυσιεργίας από το δικαστήριο στις 9 Ιανουαρίου 2022, υιοθετώντας την παραπάνω ιατρική φόρμουλα, κατέληξε σε αθώωση όλων των γιατρών και νοσηλευτών που ευθύνονταν για το κάψιμο και το θάνατο των ασθενών [δεν γνωρίζω εάν ο κ. Μεγαλοοικονόμου είχε υψώσει δυνατά τη φωνή του ενάντια σε αυτή την επαίσχυντη ετυμηγορία, καθώς ήταν, άλλωστε, διευθυντής του ΨΝΑ για 14 χρόνια].
Υιοθετώντας τον στιγματισμό ως «αουτσάιντερ» [] που χρησιμοποιήθηκε σε ένα σχετικό άρθρο της ISKRA, είχα γράψει ένα κάπως μεγαλύτερο σχόλιο για αυτά τα επαίσχυντα γεγονότα, το οποίο δυστυχώς δημοσιεύτηκε μόνο από το Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων-Αχαρνών. Βλέπε: http://iatreioapa.blogspot.com/2015/09/24915-6.html#comment-form (Το ίδιο σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην προηγούμενη ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία, το ιστολόγιο της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, αλλά δεν είναι πλέον προσβάσιμο).
Όπως πολύ εύστοχα αναλύει το σχόλιό μου αυτό τα γεγονότα στην περίπτωση της καταστροφής από την πυρκαγιά στο ΨΝΑ και επισημαίνει επίσης την αδράνεια του τότε Ευρωπαίου Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαμαντούρου, και κυρίως διεξόδους από την ελληνική «μεταρρυθμιστική ψυχιατρική», εκπρόσωπος της οποίας είναι ο κ. Μεγαλοοικονόμου, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Σοσιαλιστικής Συλλογικότητας Ασθενών / Μετώπου Ασθενών, η οποία είναι επίσης γνωστή στην Ελλάδα, θα ήθελα να προσθέσω αυτό το κάπως μακροσκελές σχόλιο, ζητώντας από τον αναγνώστη υπομονή (παρεμπιπτόντως, η λέξη για την υπομονή – erdulden στα γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά προέρχεται από το λατινικό ρήμα «patire» = υποφέρω, ο «ασθενής» επομένως ο πάσχων).
Θα ήθελα να αναφέρω ότι η ΕΦΣΥΝ δημοσίευσε το σχόλιό μου ενάντια σε αυτό το βασανιστήριο σε άρθρο της 13ης Ιανουαρίου 2019 σχετικά με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων, η οποία επισκέφθηκε διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2018 και επέκρινε την πρακτική του δεσίματος των ασθενών στα κρεβάτια τους ως βασανιστήριο. Σε αυτό το άρθρο, ο κ. Μεγαλοοικονόμου και ο δικηγόρος για τα δικαιώματα των ασθενών Γιάννης Αλεξάκης ερωτήθηκαν επίσης για αυτή την ιατρική δοκιμασία. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε ότι οι πρακτικές βασανιστηρίων που περιγράφονται λεπτομερώς στο σχόλιό μου είναι «εύστοχες». Εδώ είναι ο σύνδεσμος για το σχόλιό μου: https://www.efsyn.gr/ellada/ygeia/179064_psyhika-astheneis-mia-zoi-kathilomenoi-sta-krebatia
Αλλά τώρα στο σχόλιό μου για το άρθρο στο ISKRA:
[…] εδώ, κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτεμβρίου απ’ τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων», είναι το τρίτο του συγγραφέα και αποτελείται από μια […]
[…] ekdoseisynadelfwn.wordpre… […]