UFO και η λαχτάρα για το Άγνωστο

Wu Ming

Δημοσιεύτηκε στο Ill Will, 16 Μαρτίου 2023

Κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος της πανδημίας Covid-19 το 2020 υπήρξε μια εκθετική αύξηση των παρατηρήσεων UFO σε όλη τη Δύση. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2023, η έννοια των «αγνώστου ταυτότητας εναέριων φαινομένων» έγινε κεντρικό θέμα στη διαμάχη μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας για υποτιθέμενα κατασκοπευτικά μπαλόνια.

Η ιταλική συγγραφική κολεκτίβα Wu Ming δημοσίευσε πρόσφατα το UFO 78, ένα μυθιστόρημα του οποίου η κύρια πλοκή τοποθετείται μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου 1978. Σε αυτό, η απαγωγή του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες διαπλέκεται με το μεγάλο κύμα θεάσεων UFO που σημειώθηκε στην Ιταλία εκείνη τη χρονιά. Το μυθιστόρημα ακολουθεί στενά ένα άλλο βιβλίο, το La Q di Qomplotto (2021), στο οποίο ένα μέλος της κολεκτίβας Wu Ming ανέπτυξε μια αντικαπιταλιστική προσέγγιση της συνωμοσιολογικής σκέψης, έχοντας ως μελέτη περίπτωσης το Qanon.

Στο παρακάτω δοκίμιο, το οποίο εμφανίστηκε στο ιστολόγιο Giap των Wu Ming στις 24 Φεβρουαρίου 2023 πριν δοθεί για δημοσίευση στο Ill Will, η ιταλική κολεκτίβα ερμηνεύει την επιστροφή των UFO στη συλλογική μας φαντασία και τη «λαχτάρα για το αγνώστου ταυτότητας» όχι μόνο ως σύμπτωμα του κλιματικού άγχους και της μετα-πανδημικής μας δυσπραγίας, αλλά και ως εκδήλωση μιας «ουτοπικής παρόρμησης», μιας προσπάθειας να ξεφύγουμε από ένα σύστημα που μας αναγκάζει να ταυτοποιούμαστε συνεχώς, ενώ πνίγει κάθε μελλοντική προοπτική ριζικής αλλαγής.

---

Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε για το UFO 78, υπήρχε πολύ λίγη κουβέντα για τα UFO, τουλάχιστον στην mainstream συζήτηση. Εκτός από ορισμένες εξειδικευμένες ομάδες, το θέμα ήταν ντεμοντέ εδώ και χρόνια.

Κάθε τόσο κάποιος μας ρωτούσε: «Ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου μυθιστορήματος;» Και εμείς απαντούσαμε: «Πρόκειται για την εμμονή με τα UFO που κατέλαβε την Ιταλία το ’78». Τότε ο συνομιλητής, με μια αμήχανη έκφραση, απαντούσε: «Περίεργο… Γιατί αποφασίσατε να γράψετε για τα UFO;». Δίναμε τότε κάποιες εξηγήσεις, προσπαθώντας να αποφύγουμε τα spoilers. Και συνήθως, ένα μεγάλο «πφφφ» θα τυπώνονταν στο μέτωπο του ακροατή.

Κατόπιν, από κάποιο καπρίτσιο της ιστορίας, ενώ γράφαμε το βιβλίο, οι θεάσεις UFO επανέκτησαν την προσοχή του κοινού. Αυτό συνέβη ξαφνικά σε όλη τη Δύση, κατά τη διάρκεια των μεγάλων πανδημικών εγκλωβισμών του 2020. Οι αναφορές πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά· υπήρξαν πολυάριθμα «χτυπήματα».¹ Από τότε, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι βρισκόμαστε εν μέσω ενός κύματος θεάσεων.

Το γεγονός αυτό αναγνωρίζεται και από την Ουάσιγκτον. Τον Ιανουάριο του 2023, το Γραφείο του Διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών δημοσίευσε την ετήσια έκθεσή του για τα «αγνώστου ταυτότητας εναέρια φαινόμενα» –η σημερινή επίσημη ονοματολογία, εξ ου και το ακρωνύμιο UAP (Unidentified Aerial Phenomena)– η οποία παρέχει τους αριθμούς για τις ΗΠΑ. Ενώ από το 2002 έως το 2017 οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν ταξινομήσει 263 θεάσεις, κατέγραψan 247 (σχεδόν τον ίδιο αριθμό) μόνο μεταξύ 2020-2022. Ένα άλμα στην κλίμακα, από δεκάδες σε εκατοντάδες ανά έτος.

Παρόλα αυτά, αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ιταλικό κύμα του 1978, κατά τη διάρκεια του οποίου αναφέρθηκαν περίπου 2.000 θεάσεις μόνο εκείνη τη χρονιά, και μάλιστα σε μια χώρα πολύ μικρότερη από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα UFO έχουν επιστρέψει. Ή μάλλον, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει πάλι να τα βλέπουν. Γιατί;

Κοιτάζοντας προς τον ουρανό ως προοίμιο κάθε απελευθέρωσης

Όταν τα ανθρώπινα όντα αισθάνονται στριμωγμένα, περιορισμένα, καταπιεσμένα, ταλαιπωρημένα, στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό, στο στερέωμα. Η πράξη τού να κοιτάζει κανείς τον έναστρο ουρανό είναι το προοίμιο κάθε απελευθέρωσης, κάθε επανάστασης. Είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος όρος προέρχεται από την αστροπαρατήρηση; Η «κοπερνίκεια επανάσταση», από τον Ιμμάνουελ Καντ και μετά, είναι μια μεταφορά για την κοσμογονική αλλαγή, για την αντιστροφή των προοπτικών, για την είσοδο σε ένα νέο παράδειγμα γνώσης.

Δεν υπάρχει ίδρυση πολιτισμού ή έναρξη μιας νέας φάσης της ιστορίας που να μην ξεκίνησε με αυτόν τον τρόπο, κοιτάζοντας ψηλά, γιατί η θέαση του ουρανού διευρύνει την αντίληψη του χώρου και επομένως των δυνατοτήτων, απαλλάσσει το κεφάλι από τα βαρίδια του παρόντος, επιτρέπει να σκεφτεί κανείς πιο ελεύθερα –το ρήμα «to consider» προέρχεται από το λατινικό cum sidera, στην παρέα των άστρων– και επομένως να προσδοκεί κάτι άλλο και καλύτερο. «Τότε είδα έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη» (Αποκάλυψη 21:1).

Σκεφτείτε την πολυσυζητημένη φράση του Άμλετ: «Υπάρχουν περισσότερα πράγματα σε ουρανό και γη, Οράτιε, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου» (Πράξη Ι, Σκηνή 5). Ο Άμλετ τη λέει αφού μιλάει με το φάντασμα του πατέρα του. Όταν ο φίλος του Οράτιος –πρώην συμφοιτητής του στη Βιτεμβέργη– βρίσκει την περίσταση «θαυμαστά παράξενη», ο Άμλετ τού απαντά ότι ο άπειρος χώρος συνεπάγεται το άπειρο των δυνατοτήτων και των υποθέσεων, επομένως η πραγματικότητα υπερβαίνει ανά πάσα στιγμή κάθε σημερινό δόγμα, κάθε φιλοσοφία και επιστήμη που είναι στη μόδα κάθε φορά. Πρόκειται για μια προειδοποίηση κατά του επιστημονισμού.

Περισσότερα ιπτάμενα αντικείμενα από όσα μπορούμε να φανταστούμε

Κατά τη διάρκεια των μεγάλων εγκλεισμών κοιτάζαμε τον ουρανό πιο συχνά. Όλοι το κάναμε. Υπήρχε λιγότερη φωτορύπανση και ο ουρανός ήταν πιο καθαρός από ό,τι συνήθως. Εκείνες τις μέρες πίστευαν ότι ο ουρανός ήταν εντελώς καθαρός. Τα μέσα ενημέρωσης ισχυρίζονταν ότι τα αεροπλάνα δεν πετούσαν, και στην τηλεόραση υπήρχαν εικόνες από εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια. Έτσι, η εμφάνιση ενός απροσδόκητου φωτός θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη. Το άλμα από εδώ μέχρι να σκεφτεί κανείς ότι είδε ένα UFO, ένα αγνώστου ταυτότητας αντικείμενο, δεν ήταν τόσο μεγάλο.

Αλλά ο ουρανός δεν ήταν εντελώς καθαρός. Ο ουρανός της Κεφαλαιοκαίνου δεν είναι ποτέ εντελώς καθαρός.

Την άνοιξη του 2020, και ξανά το φθινόπωρο του λεγόμενου «δεύτερου κύματος» (κύμα λοιμώξεων, στην προκειμένη περίπτωση), η πολιτική εναέρια κυκλοφορία ήταν στο ελάχιστο, αλλά συνεχίστηκε. Τα αεροπλάνα απογειώνονταν και προσγειώνονταν, για να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες μετακινήσεις. Στη συνέχεια, υπήρχαν οι στρατιωτικές πτήσεις, οι οποίες εξαιρούνταν από κάθε λοκντάουν.

Πάνω απ’ όλα, υπήρχαν οι δορυφόροι. Οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε πόσοι δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά πάνω από τα κεφάλια μας. Πόσοι, ρωτάτε; Χμμ, ίσως μερικές δεκάδες; Όχι. Το 2020 υπήρχαν περισσότεροι από 3.000, τα επόμενα δύο χρόνια ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε περίπου 8.000 –εκ των οποίων περίπου 3.000 ανήκουν στη SpaceX, δηλαδή στον Elon Musk– και ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται. Προφανώς, με το 5G θα φτάσει τις δεκάδες χιλιάδες.

Ακόμη πιο άφθονα είναι τα συντρίμμια σε τροχιά: συντρίμμια από δορυφόρους που συγκρούστηκαν με άλλους δορυφόρους ή χτυπήθηκαν από μετεωρίτες, αλλά και σκουπίδια που πετάχτηκαν από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), περίπου 36.000 κομμάτια διαμέτρου άνω των δέκα εκατοστών είναι αυτή τη στιγμή σε τροχιά γύρω από τη Γη.²

Η μέτρηση σε εκατοστά δεν πρέπει να μας παραπλανήσει: ορισμένα κομμάτια σκουπιδιών είναι πολύ μεγάλα. Τον Μάρτιο του 2021, ο ISS έριξε μια παλέτα με χρησιμοποιημένες μπαταρίες νικελίου-υδρογόνου βάρους 2,9 τόνων.

Στη συνέχεια υπήρχαν ηχητικά μπαλόνια, για τα οποία θα μιλήσουμε σε λίγο. Μερικές φορές μπορεί να πετούσε ένα κινεζικό φανάρι, μερικές φορές μπορεί να βλέπαμε έναν μετεωρίτη να καίγεται καθώς εισερχόταν στην ατμόσφαιρά μας. Εν ολίγοις, ακόμη και το 2020, πολλά αντικείμενα διέσχιζαν τον ουρανό, λάμποντας ή αντανακλώντας φως.

Μια λαχτάρα για το άγνωστο (1978 – 2020)

Το να μάθουμε τι ήταν αυτά τα αντικείμενα δεν θα ήταν δύσκολο, ειδικά εκείνους τους μήνες, όταν οι άνθρωποι ζούσαν με αγωνία προσκολλημένοι στο Διαδίκτυο. Υπάρχουν ιστότοποι και εφαρμογές που μας επιτρέπουν να παρακολουθούμε την πτήση του ISS ή να βλέπουμε πόσοι δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά και να ανιχνεύουμε τις θέσεις τους ανά πάσα στιγμή. Σε πολλές περιπτώσεις, ένα μικρό μέρος του χρόνου που οι άνθρωποι συνήθως περνούν στο διαδίκτυο θα ήταν αρκετό για να εξηγήσουν το τάδε φως στον ουρανό, αποφεύγοντας βιαστικά συμπεράσματα.

Πώς και δεν συνέβη αυτό; Πώς γίνεται να συμβαίνει τόσο σπάνια; Είναι θέμα διανοητικής τεμπελιάς ή άγνοιας;

Κατά τη γνώμη μας, οι άνθρωποι βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα για τα UFO, στον σημερινό κόσμο, όπως και στην Ιταλία του 1978, επειδή υπάρχει μια διαδεδομένη λαχτάρα για το αγνώστου ταυτότητας. Το αγνώστου ταυτότητας είναι απελευθερωτικό. Τείνουμε να αποκαλούμε ένα φως στον ουρανό UFO, δηλαδή ένα μη αναγνωρισμένο αντικείμενο, ως αντίδραση σε έναν κόσμο γύρω μας που διαρκώς και επιθετικά απαιτεί από εμάς να ταυτοποιούμαστε, να δηλώνουμε διαρκώς ποιοι είμαστε, από πού προερχόμαστε, με ποια πλευρά είμαστε.

Στην Ιταλία, το 1978 ήταν μια χρονιά έντονης στρατιωτικοποίησης των φυσικών χώρων και του δημόσιου λόγου. Δεκάδες χιλιάδες σημεία ελέγχου διέσχιζαν τη χώρα, εκατομμύρια άνθρωποι σταματούσαν στον δρόμο και τους ζητούσαν να επιδείξουν την ταυτότητά τους. Επιπλέον, υπήρχε μια εμμονική πίεση να πάρει κανείς θέση, μια ανελέητη αμφισβήτηση των συνειδήσεων: σε ποιανού το στρατόπεδο είσαι; Παίρνεις το μέρος του κράτους ή της «τρομοκρατίας»»; Με τη «δημοκρατία» ή με τους «ανατρεπτικούς»; Είσαι καλός πολίτης ή «συνοδοιπόρος»; Δεν δόθηκε καμία τρίτη δυνατότητα. Αυτή ήταν η αρχή των μόνιμων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης ως μία –όχι η– κυβερνητική στρατηγική. Στο εξής, αν είχες μια γνώμη που έπεφτε έξω από το επίσημο δυαδικό πρότυπο, θα βρισκόσουν περιορισμένος σε όλο και πιο στενούς χώρους: σε κόγχες και χώρους περιθωρίου, στο στενό όπου θα χτυπούσες ηρωίνη, στην καλύτερη περίπτωση στη σφαίρα της προσωπικής, οικιακής σου ζωής. Σε κάθε περίπτωση, ήσουν εκτός του δημόσιου λόγου.

Το 2020, τα σημεία ελέγχου ήταν και πάλι παντού, με τους αστυνομικούς να φυλάνε νέα σύνορα που ήταν τόσο αιχμηρά και αξεπέραστα όσο και εφήμερα, καθώς υπόκειντο στις ορέξεις των αρχών και επαναπροσδιορίζονταν με κάθε νέο διάταγμα ή απόφαση. Υπήρχε ένα σύνορο μεταξύ του δήμου σας και του γειτονικού, ένα σύνορο μεταξύ του δημόσιου δρόμου και του πάρκου ή της παραλίας που η αρχή είχε απαγορεύσει (οι αστυνομικοί συχνά χρησιμοποιούσαν ντρόουν για να κυνηγήσουν μοναχικούς περιπατητές στο δάσος), ένα σύνορο μεταξύ του υπόλοιπου πάρκου και της παιδικής χαράς που ήταν περιζωσμένη με κόκκινη και άσπρη ταινία (σε μια ορισμένη φάση τα πάρκα ήταν ανοιχτά αλλά τα παιδιά δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις κούνιες), και ούτω καθεξής, με έναν σχεδόν μορφοκλασματικό τρόπο. Σε κάθε ένα από αυτά τα σύνορα μπορούσαν να σας σταματήσουν και να ζητήσουν τα στοιχεία σας.

Ήταν κάτι περισσότερο από αυτό: μπορούσατε να βγείτε από το σπίτι σας μόνο αν η «αυτοπιστοποίησή» σας –που θα προσκομίζατε μαζί με την ταυτότητά σας– ήταν «αληθινή», δηλαδή αν μπορούσατε να αποδείξετε ότι η έξοδος ήταν απαραίτητη. Και στη συνέχεια, η αντιδιαταγή: από μια συγκεκριμένη ημέρα και μετά μπορούσες να βγεις έξω ακόμη και για απλή «άσκηση», αλλά σε μια περιοχή έπρεπε να μην απομακρυνθείς σε απόσταση μεγαλύτερη των 200 μέτρων από το σπίτι, σε μια άλλη περιοχή τα μέτρα ήταν 500 κ.λπ. Στη συνέχεια, με την απαγόρευση κυκλοφορίας, ένα νέο όριο: το όριο μεταξύ 9:59 μ.μ. και 10 μ.μ., το οποίο αργότερα μετατοπίστηκε μεταξύ 10:59 μ.μ. και 11 μ.μ.

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, συνοδεύτηκαν από μια ανανεωμένη πίεση για να πάρει κανείς θέση. Μια πίεση που είναι τυπικά «αναδυόμενη», αλλά το 2020 ήταν πιο επιτακτική από ποτέ: είστε με το κράτος ή με τους «αρνητές του ιού»; Με τις αρχές ή με τους «διασπορείς της πανούκλας»; Τα περιθώρια για όσους απέρριπταν αυτή τη δυαδική λογική ήταν ακόμη πιο στενά από ό,τι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 κατά την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω τρομοκρατίας. Όσοι άσκησαν κριτική στη νεοφιλελεύθερη, ανεύθυνη και στοχευμένη στο να βρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους διαχείριση της πανδημίας από το κράτος, ωθήθηκαν σε εξαιρετικά στενούς χώρους διαλόγου, όπου ωστόσο βομβαρδίζονταν με προσβολές, απειλές και συκοφαντίες.

Το 2021, με την άφιξη των εμβολίων κατά του Covid-19, το υποχρεωτικό «πράσινο πάσο» δημιούργησε ένα ακόμη πιο πυκνό πλέγμα διαρκώς και νευρικά μεταβαλλόμενων συνόρων. Στην πραγματικότητα, χωρίς αυτό το πιστοποιητικό –του οποίου τους όρους ισχύος η εξουσία άλλαζε πολλές φορές κατά το δοκούν– αποκλειόταν κανείς από την κοινωνική ζωή. Η δυαδική λογική έφτασε σε παροξυσμό: είτε ήσουν υπέρ του πράσινου πάσου είτε ήσουν «novax» –ο περίεργος ψευδοαγγλικός νεολογισμός που χρησιμοποιούν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης για τους antivaxxers– ή αλλιώς απλώς «φασίστας». Καμία άλλη θέση δεν έπρεπε να ληφθεί υπόψη. Η καταστολή και οι εκστρατείες συκοφάντησης εναντίον όσων αντιδρούσαν στην κυβέρνηση ήταν άγριες. Σε εκείνο το σημείο οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν μόνο να συμμορφωθούν και να ακολουθήσουν το ρεύμα περισσότερο ή λιγότερο απρόθυμα.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως instrumentum regni (εργαλείο εξουσίας) θεμελιώνει μια πραγματικότητα που επιτρέπει στον εαυτό της να περιγραφεί και να εξηγηθεί με έναν και μόνο τρόπο: τον επίσημο τρόπο, αυτόν της εξουσίας κράτους-κεφαλαίου-μέσων ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της έκτακτης ανάγκης της πανδημίας, η εξουσία αυτή υποστηρίχθηκε και νομιμοποιήθηκε από μια –στην πραγματικότητα αντιεπιστημονική– λατρεία της Επιστήμης που ιερουργούσαν τα ΜΜΕ, μια λατρεία της οποίας οι τηλεκήρυκες προΐστατο των ορίων –όχι μόνο των επιστημολογικών αλλά και των πολιτικών ορίων– όλου του λόγου σχετικά με τον Covid.

Σε τέτοια πλαίσια, το αγνώστου ταυτότητας υποκλέπτει και ερμηνεύει την επιθυμία να ξεφύγεις από το κλουβί για να ζήσεις μια διαφορετική ζωή. Είναι μια εκδήλωση της ουτοπικής παρόρμησης για την οποία μίλησε ο Ερνστ Μπλοχ, μια παρόρμηση που μπορεί να εκφραστεί σε κάθε τομέα, «από τους μύθους μέχρι τη μαζική ψυχαγωγία, από την εικονογραφία μέχρι την τεχνολογία, από την αρχιτεκτονική μέχρι τον έρωτα, από τον τουρισμό μέχρι τα αστεία και το ασυνείδητο»³.

Βλέπω ένα φως στον ουρανό, και θα μπορούσα εύκολα να βρω μια λογική εξήγηση· αλλά δεν είναι πιο όμορφο, πιο εμπνευσμένο, πιο ανακουφιστικό να το σκέφτομαι ως ένα αγνώστου ταυτότητας αντικείμενο; Όλα τα άλλα είναι αναγνωρισμένα και πιστοποιημένα – για όνομα του Θεού, δεν μπορείτε τουλάχιστον να με αφήσετε να ζήσω αυτή τη στιγμή;

Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει λογική εξήγηση και το αντικείμενο είναι πραγματικά αγνώστου ταυτότητας. Σύμφωνα με την έκθεση του Ιανουαρίου που αναφέρθηκε παραπάνω, υπήρξαν 171 θεάσεις ανεξήγητων αντικειμένων τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και αυτός ο αριθμός αφορά μόνο τις ΗΠΑ. Ορισμένα από αυτά τα αντικείμενα παρουσίασαν «ασυνήθιστα χαρακτηριστικά πτήσης ή δυνατότητες απόδοσης».

Η Βρετανίδα ουφολόγος Χέδερ Ντίξον έγραψε πρόσφατα στον Guardian:

Με ρωτούν συχνά τι πιστεύω για την εξωγήινη ζωή και αν θα έρθει ποτέ σε επαφή μαζί μας. Εξάλλου, περίπου το 2% των UFO για τα οποία ακούμε, δεν μπορούν να αναγνωριστούν – ακόμα. […] Προσωπικά, πιστεύω ότι θα υπάρξει μια λογική εξήγηση για τα αντικείμενα που καταρρίφθηκαν πρόσφατα από τον αμερικανικό στρατό. Αλλά υπάρχουν ακόμα μυστήρια, και νομίζω ότι πάντα θα υπάρχουν. Αναρωτιέμαι τι αφηγήσεις θα εφεύρουν οι άνθρωποι για να εξηγήσουν τις αυριανές θεάσεις και τι θα σκαρφιστεί η επιστημονική φαντασία στη συνέχεια. Θα μπορέσει τελικά η επιστήμη και η ανάλυση από ειδικούς να εξηγήσει όλα αυτά τα πράγματα; Υποψιάζομαι πως όχι. Ελπίζω πως όχι.

Ο ουφοφίλος Τζίμι Φρουτσέτι θα μπορούσε να πει το ίδιο.⁴

Το μυστήριο είναι μια θεμελιώδης διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Η εξήγηση των πάντων θα είναι πάντα αδύνατη, εκτός σαν μια δυστοπική προβολή. Ένας κόσμος στον οποίο τα πάντα έχουν ταξινομηθεί οριστικά, καταγραφεί, ποσοτικοποιηθεί και πιστοποιηθεί θα ήταν ένας κόσμος όπου η φαντασία έχει πεθάνει, επομένως όπου η ανθρωπιά έχει πεθάνει.

Κινέζοι ή εξωγήινοι; Η απειλή από τον ουρανό

Τον Φεβρουάριο του 2023, τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του UFO 78 (στην Ιταλία), η συζήτηση για τα UFO και για την υπόθεση των εξωγήινων ξέσπασε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκοσμίως.

Στις 4 Φεβρουαρίου, στον ουρανό πάνω από τη Νότια Καρολίνα, ένα F22 κατέρριψε ένα μυστηριώδες αντικείμενο. Σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο, επρόκειτο για ένα κινεζικό κατασκοπευτικό μπαλόνι. Ακόμη και πριν γίνει η ανακοίνωση, η είδηση της παρατήρησης είχε κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας κάθε είδους εικασίες. Τα μέσα ενημέρωσης προσέλαβαν τον συνήθη θίασο θεατρικών αυτοσχεδιαστών, γνωστών ως «αναλυτών» ή «γεωπολιτικών εμπειρογνωμόνων». Ως επιστημονικός κλάδος, η γεωπολιτική έχει την ίδια επιστημολογική αξία με τα εθνικά ανέκδοτα – από την άλλη πλευρά, έχει το πλεονέκτημα ότι είναι πολύ πιασάρικη τηλεοπτικά.

Στο αντίθετο στρατόπεδο, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι λάτρεις των συνωμοσιολογικών φαντασιώσεων –για εξωγήινους, το Ρόσγουελ, πλανητικές «συγκαλύψεις», ανθρώπους με μαύρα, ερπετοειδείς, τους Ελοχίμ, το Σχέδιο Μπλε Δέσμη κ.λπ.– έγιναν υπερδραστήριοι.

Η κινεζική κυβέρνηση προφανώς διαμαρτυρήθηκε και διακήρυξε ότι το μπαλόνι που κατερρίφθη ανήκε πράγματι σε αυτήν, αλλά ήταν απλώς ένα μετεωρολογικό μπαλόνι, που εκτοξεύτηκε για επιστημονικούς σκοπούς και κατέληξε εκτός πορείας. Ένας ανώτερος Κινέζος διπλωμάτης χαρακτήρισε την κατάρριψη «στα όρια της υστερίας και απόλυτη κατάχρηση στρατιωτικής δύναμης». Οι κινεζικές αρχές πρόσθεσαν ότι οι ΗΠΑ κατηγορούσαν την Κίνα για αυτό που συνήθως οι ίδιες έκαναν, καθώς τα αμερικανικά κατασκοπευτικά αερόστατα είχαν επανειλημμένα παραβιάσει τον εναέριο χώρο πάνω από το Θιβέτ και το Σιντζιάνγκ.

Όποιο και αν ήταν το αντικείμενο που έπεσε, οι πύλες άνοιξαν. Η γεωπολιτική παράνοια για τους «εχθρούς της Δύσης», η ίδια παράνοια που τον τελευταίο χρόνο είχε μολύνει κάθε συζήτηση σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, δημιούργησε υπερβολική, άστοχη, αποπροσανατολιστική κινδυνολογία. Ανάμεσα στους λίγους που το είπαν ευθέως ήταν ο Μάικλ Τομάσκι, εκδότης της εφημερίδας The New Republic:

Ποιο είναι λοιπόν το μεγάλο θέμα με αυτό το μπαλόνι; […] Εντάξει – αν πρόκειται για εξωγήινους, ακόμα κι εγώ θα παραδεχτώ ότι είναι μεγάλη υπόθεση. Αλλά διαφορετικά, ποιος νοιάζεται; Θέλω να μαντέψετε πόσοι κατασκοπευτικοί δορυφόροι περιστρέφονται γύρω από τη Γη αυτή τη στιγμή. Θα σας αποκαλύψω την απάντηση στο τέλος αυτής της στήλης […] Καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Είναι κάτι που ο μέσος άνθρωπος δεν σκέφτεται ποτέ και επειδή η Κίνα –συγγνώμη, η ΚΙΝΑ!– είναι τόσο τρομακτική, έχει γίνει μια τεράστια ιστορία […] Και η απάντηση στην παραπάνω ερώτησή μου είναι ότι υπάρχουν περίπου 5.465 κατασκοπευτικοί δορυφόροι που περιφέρονται γύρω από τη μικρή μας σφαίρα, επιτηρώντας κάθε εκατοστό του πλανήτη κάθε δευτερόλεπτο κάθε ημέρας. Αν κάποιος τύπος κλέψει τη θέση στάθμευσης μιας κυρίας στην οδό Τσέστερ στο Μέισβιλ του Κεντάκι και η Κίνα θέλει να το μάθει, θα το μάθει. Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα.

Πολύ αργά. Μέχρι τότε το κατεστημένο έβλεπε παντού κατασκοπευτικά μπαλόνια.

Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου, ένα άλλο F22, αυτή τη φορά στον ουρανό της Αλάσκας, κατέρριψε ένα δεύτερο αντικείμενο, το οποίο περιγράφηκε ως «περίπου στο μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου». Τα αστεία γράφονται μόνα τους και αρκετοί μας έστειλαν αμέσως μήνυμα λέγοντας: «Οι ΗΠΑ κατέρριψαν το Renault 4!»⁵.

Το Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου, άλλη μια κατάρριψη· αυτή τη φορά στον καναδικό εναέριο χώρο πάνω από το Γιούκον, με τη σύμφωνη γνώμη του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό. Το αντικείμενο περιγράφηκε αρχικά ως «ένας μικρός κύλινδρος» και στη συνέχεια ως «ένα μικρό μεταλλικό μπαλόνι».

Την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου, ένα F16 κατέρριψε ένα τέταρτο αντικείμενο –με «οκταγωνική δομή και καλώδια»»– πάνω από τη λίμνη Χιούρον, στα σύνορα Μίσιγκαν-Καναδά. Αργότερα μάθαμε ότι ο πρώτος πύραυλος έχασε το στόχο του λόγω του μικρού μεγέθους του στόχου του.

Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την ίδια ημέρα, όταν ρωτήθηκε αν αποκλείει την εξωγήινη προέλευση των μυστηριωδών αντικειμένων, ο στρατηγός Γκλεν Βαν Χερκ, ο υπεύθυνος για την άμυνα του βορειοαμερικανικού εναέριου χώρου, απάντησε: «Θα αφήσω την κοινότητα των Πληροφοριών και την κοινότητα της Αντικατασκοπείας να το ανακαλύψουν αυτό. Δεν έχω αποκλείσει τίποτα».

Φυσικά, αυτό που ήθελε να πει ο Βαν Χερκ ήταν «μην με ενοχλείτε με τέτοιες βλακείες», αλλά και μόνο το γεγονός ότι ένας στρατηγός φαινόταν να μην απορρίπτει την ιδέα ότι ο εναέριος χώρος των ΗΠΑ είχε παραβιαστεί από εξωγήινους ήταν κάτι σαν λαβράκι, και ένα συνονθύλευμα εντυπωσιακών πρωτοσέλιδων κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.

Την επόμενη ημέρα, ένας ανώνυμος αξιωματούχος της Άμυνας των ΗΠΑ δήλωσε στον δημοσιογράφο του Reuters Φιλ Στιούαρτ ότι «δεν υπάρχει καμία ένδειξη εξωγήινων ή εξωγήινης δραστηριότητας με αυτές τις πρόσφατες καταρρίψεις».

Το παιχνίδι της μπάλας (400.000 δολάρια η βολή)

Στις 15 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε ότι τα τρία τελευταία αντικείμενα που καταρρίφθηκαν δεν ήταν κατασκοπευτικά αερόστατα, αλλά «πιθανότατα αερόστατα που συνδέονται με ιδιωτικές εταιρείες, αναψυχή ή ερευνητικά ιδρύματα, τα οποία μελετούν τον καιρό ή διεξάγουν άλλες επιστημονικές έρευνες».

Σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία των ΗΠΑ, 1.800 μετεωρολογικά μπαλόνια εκτοξεύονται καθημερινά, 92 μόνο στις ΗΠΑ. Χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση δεδομένων σχετικά με τη θερμοκρασία, την υγρασία ή την ατμοσφαιρική πίεση σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Από αυτά, μόνο το 20% ανακτάται ποτέ. Το υπόλοιπο 80% μετατρέπεται σε ουράνια σκουπίδια, συγγενή των διαστημικών σκουπιδιών που αναφέραμε παραπάνω.

Εκτός από αυτά τα μετεωρολογικά μπαλόνια, υπάρχουν και εκείνα που χρησιμοποιούνται για τις τηλεπικοινωνίες και εκτοξεύονται από εταιρείες όπως η Google.

Στη συνέχεια, υπάρχουν τα λεγόμενα μικρομπαλόνια, τα οποία είναι μικρά –μόλις ένα μέτρο σε διάμετρο– και κατασκευασμένα από φωσφορίζον ΡΕΤ, ώστε να είναι ιδιαίτερα ορατά. Κοστίζουν πολύ λίγο και είναι προσιτά στον καθένα. Η κοινότητα των ραδιοερασιτεχνών τα χρησιμοποιεί για την πτήση πακέτων ραδιοφωνικών σταθμών και τη λήψη δεδομένων από την πλοήγησή τους. Τα μικρομπαλόνια λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια, οπότε μπορούν να πετούν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, 2.000 εκτοξεύονται κάθε μέρα.

Το πιθανότερο είναι ότι το αντικείμενο που καταρρίφθηκε στον Καναδά ήταν ένα μικρομπαλόνι με την ονομασία K9YO-15, το οποίο ξεκίνησε το ταξίδι του από το Ιλινόις στις 10 Οκτωβρίου.

Ενώ χρειάζονται μόνο 30 δολάρια για τη συναρμολόγηση και την εκτόξευση ενός μικρομπαλονιού, κάθε πύραυλος AIM-9X Sidewinder –το μοντέλο που χρησιμοποιείται για καταρρίψεις– κοστίζει 400.000 δολάρια. Υποθέτοντας και μη παραδεχόμενοι ότι το πρώτο αντικείμενο ήταν πράγματι ένα κατασκοπευτικό αερόστατο και λαμβάνοντας υπόψη ότι τουλάχιστον ένα πλήγμα ήταν ανεπιτυχές, οι ΗΠΑ ξόδεψαν 1,5 εκατομμύριο δολάρια για να καταρρίψουν, κατά πάσα πιθανότητα, το αερόστατο κάποιου σπασίκλα και δύο ιπτάμενα ναυάγια.

Αν οι ΗΠΑ αποφάσιζαν να κάνουν πόλεμο σε όλα τα σκουπίδια του ουρανού, ίσως η βιομηχανία όπλων να έτριβε τα χέρια της: «Ναιαιαι, ξέρετε πόσους πυραύλους θα πουλήσουμε;». Αλλά σε λίγες μέρες η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα χρεοκοπούσε.

Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έκανε τη Δύση ακόμη πιο ηλίθια. Είμαστε λιγότερο καλά ενημερωμένοι για την «Ανατολή», αλλά είναι πιθανό να μην τα πάει καλύτερα. Οι άρχουσες τάξεις σπαταλούν πόρους, χρόνο και ενέργεια στο παιχνίδι του ρίσκου, ενώ, για να αναφέρουμε μόνο ένα πρόβλημα (αλλά είναι το μεγαλύτερο!), η κλιματική καταστροφή επιταχύνει τη δική της δυναμική. Συμπεριλαμβανομένων των πολιτισμικών δυναμικών, στις οποίες ίσως περιλαμβάνεται και η σημερινή «ανησυχία για τα UFO».

UFΟ την ημέρα: τι αντιπροσωπεύουν;

Μια ιδιαιτερότητα των τελευταίων επεισοδίων είναι ότι πρόκειται για ημερήσια. Τα επεισόδια έγιναν στον ημερήσιο ουρανό, κάτι που διαφέρει πολύ από το νυχτερινό θόλο. Τη νύχτα –φωτορύπανσης επιτρέπουσας– είμαστε cum sidera· τη νύχτα μπορούμε να αφήσουμε τις σκέψεις μας ελεύθερες και να σκεφτούμε ευρύτερα. Αντίθετα, ο ημερήσιος ουρανός δεν είναι παρά η ατμόσφαιρα όπως φαίνεται από κάτω. Και σήμερα η ατμόσφαιρα μας ταράζει όπως δεν μας έχει ταράξει ποτέ άλλοτε, παρόλο που οι περισσότεροι από εμάς διώχνουμε τέτοιες σκέψεις για να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές τους.

Καθώς γράφουμε, δεν έχει βρέξει εδώ και δύο μήνες. Οδηγείτε το αυτοκίνητό σας σε γέφυρες κι αποκάτω τα ποτάμια είναι στεγνά. Ο Πο, ο Ρήνος, ο Ταγκλαμέντο, ο Άρνο… τα περισσότερα ιταλικά (και ευρωπαϊκά) ποτάμια είναι σχεδόν στεγνά. Το βλέπεις, αλλά διώχνεις την επακόλουθη σκέψη: αν είμαστε ήδη σε αυτό το σημείο το χειμώνα, αυτό το καλοκαίρι θα είναι καταστροφικό. Και, μακροπρόθεσμα –αν και όχι τόσο μακροπρόθεσμα– μήπως αυτός ο τόπος θα γίνει απλώς μια μεγάλη έρημος;

Αυτά τα ερωτήματα μπορούν να σε τσακίσουν, γι’ αυτό καταλήγεις να σκέφτεσαι κάτι άλλο, και συνεχίζεις και συνεχίζεις, αποφεύγοντας τις κακές ειδήσεις, τις εξελίξεις των οποίων το μέγεθος είναι αρκετό για να αρρωστήσει οποιονδήποτε από εμάς, όπως το γεγονός ότι σε ορισμένες περιοχές ο Αμαζόνιος έχει αρχίσει να εκπέμπει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ό,τι δεσμεύει.

Αλλά τα καταπιεσμένα στοιχεία επιστρέφουν. Το κλιματικό άγχος εκδηλώνεται με άλλες μορφές. Αντί για βροχή, κάτι άλλο εμφανίζεται στον ουρανό: κατασκοπευτικά μπαλόνια, κινεζικές τεχνολογίες παρακολούθησης, εξωγήινες απειλές… Αυτές είναι ασυνείδητες μεταφορές, εκδηλώσεις του κλιματικού μας άγχους. Ενεργοποιούν την απειλή του μέλλοντος, του μέλλοντος που είτε καταπιέζουμε, είτε –όπως με τις συνωμοτικές φαντασιώσεις για τους «ψεκασμούς» και τον «κλιματικό πόλεμο»– φανταζόμαστε μέσω γνωστικών προκαταλήψεων, σπρώχνοντάς το σε πιο συνηθισμένα και «διαχειρίσιμα» μοτίβα.

Ο καπιταλιστικός ρεαλισμός φαντάζεται καπιταλιστές εξωγήινους

Ανάλογα με τη στιγμή, μπορεί κανείς να φοβάται τον ουρανοκατέβατο κίνδυνο ή να κοιτάζει τον ουρανό ονειρευόμενος τη σωτηρία, μια νέα αρχή, μια ζωή έξω από την καθημερινότητα, ένα μέλλον άξιο λόγου.

Όπως δείχνει η καλύτερη επιστημονική φαντασία εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά που αναρωτιόμαστε για νοήμονα ζωή σε άλλους πλανήτες, εκφράζουμε κάποια ουτοπική παρόρμηση. Η περιέργεια για την υπόθεση των εξωγήινων, η ελπίδα ότι υπάρχει κάποιος άλλος «εκεί έξω», όλα αυτά είναι στενά συνδεδεμένα με μια λαχτάρα για κάπου αλλού, για κάτι άλλο πέρα από αυτή την Καπιταλόκαινο που καταβροχθίζει το μέλλον μας.

Σίγουρα ο Economist, από τους πιο ένθερμους υπερασπιστές του καπιταλιστικού ρεαλισμού, δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτή την παρόρμηση, ενώ αφιερώνει ένα ολόκληρο άρθρο στους νέους, όλο και πιο εξελιγμένους τρόπους αναζήτησης εξωγήινης ζωής στο σύμπαν. Τόσο το άρθρο όσο και ορισμένες από τις υποθέσεις που παρουσιάζει επιβεβαιώνουν ότι η καπιταλιστική φαντασία έχει κυριευτεί από μια κυκλική παράνοια: δεν μπορεί να φανταστεί τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό της, δηλαδή βαμπιρισμό, αρπαγή πόρων, εκμετάλλευση, προφάσεις, πόλεμο. Αφού εκθέτει την υπόθεση ότι μπορεί να υπάρχουν «αστροφάγοι πολιτισμοί», δηλαδή ικανοί να χρησιμοποιούν και να καταναλώνουν την ενέργεια ολόκληρων άστρων, ο συγγραφέας του άρθρου καταλήγει προειδοποιώντας μας ότι η επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς που κατέχουν τεχνολογίες εξαιρετικά πιο προηγμένες από τις δικές μας μπορεί να είναι συναρπαστική, «αλλά και πολύ επικίνδυνη».

Αυτό ακούγεται σχεδόν σαν απάντηση σε αυτό που έγραψε ο αμφιλεγόμενος τροτσκιστής γκουρού Χ. Ποσάδας τον Ιούνιο του 1968. Υποθέτοντας ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός ικανός για διαγαλαξιακά ταξίδια έπρεπε να είναι ανώτερος από τον καπιταλιστικό, ο Ποσάδας εξηγούσε:

Ο καπιταλισμός αισθάνεται ότι τον έκαναν να φαίνεται κατώτερος, απέναντι σε ένα σύστημα που θεωρεί ανώτερο. Οι άνθρωποι βγάζουν το συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός είναι άχρηστος. [Αντιμέτωποι με τα UFO, οι άνθρωποι] λένε: «Κοίτα το! Κι εσύ, σε τι είσαι χρήσιμος;» Η άρχουσα τάξη αισθάνεται μειωμένη [και προσπαθεί] να διαδώσει την εντύπωση ότι αυτό είναι φαντασίωση, ώστε οι άνθρωποι να μην σκεφτούν ότι υπάρχουν ανώτερες μορφές σχέσεων και ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκανος να φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Δεκαετίες αργότερα, ο καπιταλιστικός ρεαλισμός απαντά λέγοντας: μην κάνετε κανένα λάθος, αν υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί, σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς οι καπιταλιστές. Αν είχαμε τη δύναμη να καταναλώσουμε ολόκληρα αστέρια για να αντλήσουμε ενέργεια από αυτά, θα το κάναμε, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον παραδέχονται ότι αν κάπου αλλού στο σύμπαν υπήρχαν άνθρωποι σαν τους δικούς μας κυβερνήτες και εκμεταλλευτές εδώ στη Γη, ε λοιπόν, θα ήταν άνθρωποι που θα πρέπει να μείνουμε μακριά τους.

Τελικώς (προς το παρόν)

Αυτό το παλιό κείμενο του Ποσάδας –το πιο γνωστό από τα γραπτά του– περιέχει πολλούς γελοίους ισχυρισμούς, που οφείλονται όχι μόνο στην εκκεντρικότητα του χαρακτήρα (από τον οποίο αντλήσαμε την έμπνευσή μας για τον Ρόμουλο Καζέλα του UFO 78), αλλά και στα ιδεολογικά κατάλοιπα που το ρεύμα του μοιραζόταν με μεγάλο μέρος του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα: μια αδρά γραμμική αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι, η τεχνολογία και η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ως αντικείμενα πίστης, κ.λπ.

Ωστόσο, πρέπει να μάθουμε να εντοπίζουμε τον πυρήνα της αλήθειας σε αυτές τις σκέψεις: Μόνο μια φαντασία ικανή να φτάσει πέρα από τον καπιταλισμό θα μας επιτρέψει να συγκεντρώσουμε αυτές τις διαφορετικές εκφράσεις της ουτοπικής παρόρμησης, ξεκινώντας από την επιθυμία για το άγνωστο, και να τις κατευθύνουμε προς μια αλλαγή.

Κάποιοι από εμάς προετοιμάζονται για αυτή την αλλαγή, ακόμη και αν φαίνεται ότι μοναχά κοιτάμε τον ουρανό.

Εικόνες: Maria Lax

Σημειώσεις

1. Στην ουφολογία, ένα «χτύπημα» είναι μια σειρά από παρόμοιες εμφανίσεις UFO σε μια μικρή περιοχή σε σύντομο χρονικό διάστημα.

2. Αν είστε περίεργοι για το πόσα συντρίμμια μικρότερα των 10 εκατοστών υπάρχουν, είναι εκατομμύρια. Κανένα από αυτά δεν είναι ορατό από τη Γη, είτε με γυμνό μάτι είτε με ένα συνηθισμένο τηλεσκόπιο, οπότε δεν αποτελούν μέρος μιας συζήτησης για τα UFO. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα αντικείμενα αντανακλούν το φως και συμβάλλουν μαζικά στη φωτορύπανση.

3. Fredric Jameson, Archaeologies of the Future: The Desire Called Utopia and Other Science Fiction, Verso, London 2005, vol. 2.

4. Ο Τζίμι Φρουτσέτι είναι χαρακτήρας στο UFO 78. Εκπρόσωπος των ουφοφίλων, επικρίνει τους ουφολόγους επειδή «έχουν τον Λόγο στο κεφάλι τους. Είναι λογοκεντρικοί, θέλουν να υποτάξουν τα UFO στον Λόγο, στη Λογική, στο Νόημα […] Ουφοφιλία είναι η “φιλία για τα αγνώστου ταυτότητας αντικείμενα”. Σημαίνει απόρριψη των προκαταλήψεων και της προθυμίας για αναγνώριση και ταξινόμηση. Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι οι ουφολόγοι χωρίζονται σε δύο μεγάλα ρεύματα: τους ορθολογιστές και τους παρανοϊκούς. Κάθε φορά που ένας τύπος βλέπει ένα φως, [οι ορθολογιστές] σπεύδουν, αμφισβητούν, πλαισιώνουν, κοσκινίζουν και απορρίπτουν υποθέσεις. Μόνο όταν δεν μπορούν να βρουν καμία λογική εξήγηση για την παρατήρηση παραδέχονται ότι το φαινόμενο μπορεί να έχει εξωγήινη προέλευση. Οι [παρανοϊκοί] φαίνεται να κάνουν το αντίθετο: όταν υπάρχει ένα φως στον ουρανό συμπεραίνουν αμέσως ότι πρόκειται για διαστημόπλοιο ή για εξωγήινο πύραυλο. Ορισμένοι από αυτούς πιστεύουν ότι οι εξωγήινοι επισκέπτονται τον πλανήτη μας εδώ και χιλιετίες, ότι μάλιστα έχουν εγκατασταθεί εδώ και κρύβονται ανάμεσά μας, με κακόβουλες ή καλοπροαίρετες προθέσεις ανάλογα με τις εκδοχές. Σε κάθε περίπτωση, οι Δυνάμεις […] το γνωρίζουν πολύ καλά, το γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό, αλλά μας αφήνουν στο σκοτάδι. Τα κράτη έχουν άκρως απόρρητες πληροφορίες τις οποίες διατηρούν σε άκρως απόρρητα εργαστήρια. Κάποιοι άλλοι δεν φτάνουν τόσο μακριά, αλλά εξακολουθούν να υποθέτουν ότι ΑΥΤΟΙ –οι κυβερνώντες, οι μυστικές υπηρεσίες, η επίσημη επιστήμη– γνωρίζουν κάτι που δεν μας λένε. Αχ, μακάρι να μην κρατούσαν αυτή την αλήθεια, αυτόν τον Λόγο, για τον εαυτό τους! Εκεί, οι δύο προσεγγίσεις φαίνονται διαφορετικές, αλλά είναι και οι δύο λογοκεντρικές. Οι δύο φυλές συγκλίνουν στο ότι είναι εχθροί των UFO. Θέλω να πω ότι οι ουφολόγοι είναι εχθροί των αγνώστου ταυτότητας αντικειμένων. Στόχος τους είναι να τα ταυτοποιήσουν και έτσι να τους στερήσουν το δικαίωμα στην απροσδιοριστία».

5. Το Amaranth Renault 4, στο πορτμπαγκάζ του οποίου βρέθηκε το πτώμα του Aldo Moro στις 9 Μαΐου 1978, είναι ίσως το πιο διάσημο και εμβληματικό αυτοκίνητο στην ιταλική ιστορία. Εμφανίζεται επίσης στο εξώφυλλο [της ιταλικής έκδοσης] του UFO 78, αιωρούμενο στον ουρανό πάνω από ένα μυστηριώδες βουνό.

Το νέο βιβλίο των Wu Ming, UFO 78, θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων στις 20 Ιουνίου 2023.

Δείτε το trailer!